ΑΠ' ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ.

Ένιωσα το παγωμένο βλέμμα να με κοιτάει. Έζησα για μια στιγμή στις σκοτεινές εκείνες μέρες του χαμού,εκεί που το τέλος του κόσμου ήξερες ότι είναι ήδη παρελθόν. Έπεσα και έμεινα για πολύ καιρό πεσμένος εκεί, περιμένοντας βοήθεια που ήξερα ότι δεν θα έρθει. Παρ' όλα αυτά αισιόδοξος έκανα όνειρα για καλύτερες μέρες και νύχτες, με φόντο ένα καλοστημένο σκηνικό τρόμου και σκόνης φτιαγμένο στα μέτρα μου, από εμένα για μένα.

Αφιέρωνα τις αιματοβαμμένες σκέψεις μου σε εκείνους που θα έρθουν μετά από μένα και καταριόμουν εκείνους που έφυγαν ευτυχισμένοι , θολωμένος από την πρόσκαιρη ζήλια της αποτυχίας και την ένοχη χαρά της καταστροφής. Και έμεινα έτσι , χωρίς τύψεις. Για ώρες, για μέρες ολόκληρες,για χρόνια!

Ώσπου κάτι άρχιζε να αλλάζει μέσα μου. Ένας μικρός κόμπος στο στομάχι, ενοχλητικός μεν ,καλοδεχούμενος δε. Ήταν το πρώτο άγγιγμα της ζωής μέσα στο δάσος του θανάτου. Είδα τον βλαστό να αναγεννάται και μαζί του άρχισα να χαμογελώ και εγώ. Και ήταν ωραία...Βγήκα σχεδόν γυμνός για να ανακαλύψω από την αρχή τον κόσμο που είχα προ πολλού αφήσει πίσω. Δεν διαψεύστηκαν οι προσδοκίες μου. Ένας κόσμος αλλιώτικος, χαρούμενος, ευτυχισμένος.

Ένας κόσμος που μόνο σε κακογραμμένες σελίδες είχα διαβάσει για αυτόν. Και η πρώτη φράση που άκουσα σε αυτόν τον νέο θαυμαστό κόσμο:

"Καλημέρα. Σ' αγαπάω"

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ