ΧΑΡΑΚΙΑ

Προσπαθώ να το ξεχάσω μα μάταια. Πέρασε σχεδόν μια βδομάδα. Όποτε περνάω όμως από εκεί,ένα χαστούκι στη ψυχή μου επαναλαμβάνεται.

Σε μια σκοτεινή οδό στη Θεσσαλονίκη μια σκηνή γυρίστηκε,όσο τη θυμάμαι,μα το Θεό τρελαίνομαι. Εκεί λοιπόν,υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Μέσα στο οποίο ζούσε μια πολύ μεγάλη σε ηλικία κυρία. H καημένη δεν είχε που αλλού να μείνει. Την έβλεπα κάθε μέρα,λέγαμε και καλημέρα καμιά φορά. Πάντα ευγενική και χαμογελαστή. Δεν ξέρω καν το όνομα της...

Την Τετάρτη πρωί προς μεσημέρι,πέρασα απο 'κει. Η καλή κυρία αυτή τη φορά δεν ήταν χαμογελαστή. Είχε βγάλει τα όποια "έπιπλα" της από το σπίτι και καθόταν πάνω τους.Έκλεγε.Ένας βράχος κάθισε πάνω στη ψυχή μου,όπως ακριβώς καθόταν και αυτή. Όταν τη ρώτησα τι έπαθε,απλά μου έδειξε τον τοίχο. Γύρισα το βλέμμα μου για να δω, αλλά και γιατί δεν άντεχα να την βλέπω άλλο να κλαίει. Ένα χαρτί της γνωστοποιούσε ότι το κτίριο θα σφραγιστεί. Στη κορυφή του χαρτιού,η σημαία της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Αυτή είναι η Ελλάδα μας;Διώχνει μια κυρία από ένα κτίριο χωρίς να της βρει άλλη στέγη;Αρνούμαι να το πιστέψω. Προσέυχομαι να της βρήκαν ένα κεραμίδι να βάλει πάνω από το κεφάλι της και εύχομαι το κτίριο να αξιοποιηθεί γιατί είχε την τύχη να φιλοξενεί μέσα του μια χαμογελαστή ΚΥΡΙΑ.