Κόκκινοι Άνθρωποι

Τρίβω τα μάτια μου. Χτυπάω καφέ, μέτριος, βαρύς... Και ο ουρανός βαρύς. Αποφεύγω να κάνω κυκλικές κινήσεις ακούγοντας το "Trenchtown Rock". Δεν θέλω να θεωρηθεί ο χορός της βροχής από τους θεούς των Τσεγιέν, των Σιου και των Απάτσι.

Οι πατεράδες μας, την Πρωτομαγιά, γιόρταζαν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Αυτά που κέρδισαν με αγώνες. Και κυμάτιζαν την περηφάνια τους πλάι σε ματωμένες σημαίες. Κόκκινοι αγώνες. Κόκκινα βήματα. Άσπρες μέρες...
2009. Ανοίγουν τα απανταχού beach bar. Οι άνεργοι, τα θρεφτάρια εκείνων των "κόκκινων ανθρώπων", οι άπραγοι που περιμένουν το Άγιο Πνέυμα, οι part timers, η γενιά των 700 απολαμβάνει τον καφέ της. Και μαζί με το pourboire δωρίζουμε τις μέρες μας, τη δύναμή μας, την εργατικότητα, το μεράκι, το ταλέντο. Δεν ξέρω αν τα χάσαμε ή μας τα πήραν από τα χέρια. Δεν ξέρω. Αναρωτιέμαι μόνο...
Εμείς τι στα κομμάτια γιορτάζουμε;