ΜΗΠΩΣ ΛΕΩ ΜΗΠΩΣ?

Σήμερα ανοίγοντας την τηλεόραση σκάλωσα. Έβαλα το μυαλό μου να σκεφτεί τι βλέπει τόσα χρόνια από αυτό το κουτί και συνειδητοποίησα ότι είμαι ακόμα στο 2000. Κατά μεγάλο ποσοστό όλο τα ίδια και τα ίδια. Αλλά τα βλέπω. Τα βλέπω γιατί έχουν επιλέξει τα καλύτερα. Και γελάω ξανά και ξανά. Κι ας ξέρω τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή. Και σκέφτομαι αυτό το γέλιο-επανάληψη τι είναι? Υπάρχει? Μου χαρίζει όλα αυτά που μου χαρίζει ένα γέλιο που θα κάνω στην παρέα? Ή που θα κάνω την πρώτη φορά που θα δω κάτι? Ή απλά είναι μια αντίδραση σε ένα καλοστημένο και εκλεκτισμένο χιούμορ? Και σιγά-σιγά το γενικεύω και λέω. Όλα αυτά που κάνω κατά καιρούς με κάνουν ευτυχισμένο? Ή απλά με κάνουν να μοιάζω ευτυχισμένος? Το να βγαίνω κάθε Σάββατο με την παρέα μου σε μαγαζί. Το να βγαίνω για καφέ και να περνάω μεν καλά αλλά να μην έχω τίποτα να θυμάμαι από αυτόν το βράδυ που θα πέσω στο κρεβάτι για ύπνο. Το να βγαίνω με την κοπελιά μου και να περνάω καλά αλλά το καλά να είναι πάνω-πάνω στην επιφάνεια και να μην είναι τίποτα ουσιώδες. Το να περνάω στην τελική χρόνια ολάκερα που να είναι γαμάτα αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό ανούσια τι θα νιώσω μετά? Μήπως όλα τα μεγάλα που θα κάνω σε αυτήν την ζωή, πτυχίο, δουλειά, γάμο, παιδιά και και και , είναι αντίδραση σε αυτήν την έλλειψη ουσίας? Μήπως λέω μήπως? ΚΑΛΗΜΕΡΑ