Χαμένοι Ήρωες

Έχασα λίγη ζωή ακόμη σε διαδρόμους και σελίδες. Σελίδες γεννημένες για να συρράπτουν κάτι καθίκια ότι απέμεινε από την εξέλιξη μιας παιδείας που τους φορτώθηκε στις πλάτες. Σήμερα κατόρθωσα να διαπιστώσω πως τα καταραμένα Δημόσια Πανεπιστήμια φτιάχτηκαν από τους πατεράδες μας και συνεχίζουν να υφίστανται μόνο για το χατήρι τους. Για να μπορούν να διακρίνουν πίσω από τα γυαλιά τους, τους πάπυρους με τις στιλάτες υπογραφές. Γυαλιά ηλίου, γυαλιά μυωπίας και τώρα πρεσβυωπίας.
Μας εγκλωβίζουν, μας ταπεινώνουν, πουλάνε ακριβά τον εγωισμό τους που μεταφράζεται σε ανούσιες γνώσεις που βρίσκουν χρήση μόνο στις σκονισμένες βιβλιοθήκες που στεγάζουν σκονισμένα μυαλά, σκονισμένα οράματα και σκονισμένα όνειρα. Για γνώσεις που χαράχτηκαν σε μυαλά που σκιαγραφούν πολυθρόνες ντυμένες δέρμα. Ο καθηγητής που εκδικείται. Που γεύεται την ευχαρίστηση της στασιμότητας. Της υπεροχής. Ο εκπαιδευτής του κύκλου των χαμένων χαρισμάτων...
Από τη στιγμή που γεννιέσαι, σε κάνουν να αισθάνεσαι μικρός...
Μέχρι ο πόνος, να είναι τόσο μεγάλος που δεν θα μπορείς να νιώθεις τίποτα πια...
Σε πλήγωσαν στο σπίτι και σε χτύπησαν στο σχολείο...
Σε μισούν όταν είσαι έξυπνος...
Σε βασάνισαν και σε τρομοκράτησαν για είκοσι περίεργα χρόνια,
και μετά περιμένουν να επιλέξεις ένα μέλλον...
Παιδεία θανάτου, ταξίδι σε χωματερή για να θάψεις το μέλλον σου, είκοσι χρόνια φίμωσης, βουτιές σε αδιέξοδους βυθούς.
Οι ήρωες πεθαίνουν νωρίς, πριν γεννηθούν...