Ράτσες ανθρώπων

Ξεχνάμε εύκολα.
Πονάμε εύκολα.
Εμπιστευόμαστε εύκολα.
Και χάνουμε την πίστη μας εύκολα.
Τα χαρακτηριστικά που ζωγράφισε ο Θεός στο σώμα των Ελλήνων.
Το σκηνικό άλλαξε, η σκηνή βούλιαξε και στα σανίδια που ανέθρεψαν γενιές σκόρων ανέβηκε ο επόμενος θίασος, με τυμπανοκρουσίες, επιβλητικές σημαίες, και ανακαινισμένα χαμόγελα, που ξεθάφτηκαν από τα οικογενειακά σεντούκια. Το εκλογικό σώμα ανανεώθηκε. Παράτησε το σχολείο και έχτισε μυς στα κομματικά γυμναστήρια και στις καφετέριες που ανατρέφουν κώλους. Τα πιτσιρίκια ανδρώνονται σε πολύχρωμα δωμάτια. Ξεδιψούν σε κομματικές καφετέριες, τους κερνούν μαθήματα με την είσοδο στην κομματική παράταξη, ξενυχτούν στα πάρτυ των κομμάτων, αποκτούν την πρώτη τους γκόμενα στις κομματικές συναντήσεις, επιλέγουν τους φίλους τους, τον περίγυρό τους με κομματικά κριτήρια. Κομματιάζουν το μυαλό τους πριν προλάβουν να ανοίξουν τα παράθυρά του. Τους νέκρωσαν. Άπλωσαν τα λασπωμένα τους χέρια πάνω σε καθαρό δέρμα και άφησαν καθαρά τα αποτυπώματά τους. Ταυτότητες κατοικίδιων. Σκύλων... Κομματόσκυλων.
Οι άνθρωποι εξελίσσονται. Ξέχασαν το χρώμα του δέρματος, τη θρησκεία, το έθνος. Οι "ράτσες" των ανθρώπων επιβιώνουν χάρη στα κόμματα, ίσως και στις ομάδες, κάτι ξεχασμένες Κυριακές, που τους φωτίζει ο Θεός. Και η "ράτσα" είναι λέξη βρώμικη. Ταγμένη στην υπηρεσία της αναξιοκρατίας. Πας μη πράσινος ή γαλάζιος βάρβαρος;
Βάρβαρος και ανάξιος. Άναρχος. Μόνος.