Η εποχή των παγετώνων

Άκου αυτό. Απόψε έκανα απόψυξη στο ψυγείο μου. Παιδί των λουλουδιών το παλικάρι, το πήρε ο μπαμπάς μου, ίσως όταν ακρίβυνε το χόρτο του Θεού. Ή όταν δοκίμασε να το αποθηκεύσει. Δεν είμαι σίγουρος αν ήταν οδηγία του ίδιου του Λένον. Δοκιμασμένο χρόνια, τραγουδήθηκε από γενιές και γενιές, γέμισε καλούδια του χωριού, το κουβάλησε στις πλάτες του ο αγρότης του παππού, το διάβασε ο παπα-Μάκης όταν εμφάνισε την πρώτη του βλάβη, το ράντισαν αγιασμό με το τσουβάλι και ξεκίνησε και πάλι να κελαηδάει μελωδικά σαν μπεκάτσα. Άφησα την μαμά να φωνάζει περί θαύματος της πίστης επί της επιστήμης και των μηχανημάτων του σατανά, όσο ο μπαμπάς έκρυβε στο μπαλκόνι το γαλλικό κλειδί.
Συγνώμη ρε παλιόφιλε, αλλά ποτέ δεν έκανες καλά τη δουλειά σου. Απολάμβανα το γάλα ως γιαούρτι ή ξινόγαλο, τρεις μέρες πριν λήξει, γνώρισα νέους μικροοργανισμούς, που θα γίνονταν μελέτη του Ωκεανογραφικού Ιδρύματος του Υβ Κουστώ, και πάντα πάρκαρα το σφυρί και το κατσαβίδι κάπου κοντά για να αποκτήσω πρόσβαση στον καταψύκτη... Ώρα να το αλλάξω; Ας το συνδέσω πρώτα με τις εκλογές του Οκτώβρη. Με την απόψυξη του Οκτώβρη. Το ψυγείο χάλασε προ πολλού. Εναλλακτική ένα παρόμοιο ψυγείο. Ότι και να αφήσεις στα σωθικά του, χαλάει, σαπίζει, και μυρίζει απαίσια. Σου τρώει τα χρήματα σε τεχνικούς, που σου βάζουν ελαττωματικά ανταλλακτικά. Μην το βάζεις στην πρίζα. Θα σε σκοτώσει λόγω βραχυκύκλωσης.
Γιατί κρατώ τον παλιόφιλο στην κουζίνα; Δεθήκαμε, γερνάμε μαζί, έμαθα τις αδυναμίες του και προσαρμόζομαι. Το δικό μου ψυγείο, τουλάχιστον, δεν αποφασίζει για την παιδεία μου, για την ασφάλεια μου, για την τιμή μου, για τη σύνταξή μου. Και ο τελευταίος που ήταν κάτοχος γαλλικού κλειδιού δολοφονήθηκε με κώνειο...