Τυφλοί αυλικοί

Ένωσαν τα χέρια τους με τα ξύλα. Με τα πανιά. Ήταν εκεί, να παραδώσουν τη σοδειά τους, να χτυπήσουν τις σιδεριές που τους χώριζαν από τους ευγενείς, να ενώσουν τη φωνή τους με τον αέρα. Κι ο αέρας έμεινε στάσιμος. Σιωπηλός. Δεν τους έκανε το χατίρι. Νιώθεις τον παλμό τους. Τον ιδρώτα, τις φωνές τους. Την προσπάθεια τους. Και ας είναι απέλπιδα.
Και μετά έρχονται τα κομματόσκυλα. Τα σώματα της πρώτης γραμμής, τα ανθρωποειδή που έπαψαν να αντιδρούν στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Φωνάζουν το ποίημα τους. Τους ύμνους, τα σιχτιρίσματα, τα συνθήματα της βραδιάς που γεννήθηκαν για έναν γαμημένο διορισμό. Θα σώσει το κόμμα τα τομάρια τους. Παιδιά βαμμένα, με τη μπογιά να καλύπτει τα μάτια τους, τα αυτιά τους. Το μυαλό τους... Όταν τα όνειρά σου είναι δανεικά, ζήτα να σε ξυπνήσουν.
Και πίσω σου, χειροκροτήματα. Δυνατή μουσική, μυρωδιές από κοψίδια και φρεσκοκομμένο καφέ... Οι αυλικοί που δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, για να δουν το όνομά τους στους τίτλους του τέλους. Για μία ευκαιρία ακόμα να βουτήξουν στις τσέπες μας. Το θέατρο του παραλόγου σε έναν κόσμο βολεμένο, σε έναν κόσμο τυφλό, διεφθαρμένο.