ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Από έξω η αλήθεια είναι ότι δεν σου γεμίζει το μάτι. Μόλις μπεις όμως μεταφέρεσαι νοητά κάπου αλλού. Μπροστά στα μάτια σου περνάει όλη η ιστορία του βράχου της Ακρόπολης από τους Αρχαϊκού χρόνους μέχρι την αποθέωση του 5ου αιώνα. Ο Λόγος για το νέο μουσείο της Ακρόπολης. Χωρίς πολλά πολλά σε βάζει κατευθείαν στο θέμα: Ιστορία και πολιτισμός. Αμέτρητα ευρήματα υψηλού επιπέδου. Φαντάζεσαι εκείνους τους ανθρώπους να γράφουν με τις γραφίδες,να λούζονται με τους λουτήρες,να προσφέρουν "τάμα" στον Ασκληπιό και στον θεό Διόνυσο. Και όσο ανεβαίνεις ορόφους ανεβαίνεις και εσύ. Συναισθηματικά και ψυχολογικά.

Η αναμονή είναι μεγάλη. Θέλεις να πας με τη μία στον τρίτο, στην αίθουσα του Παρθενώνα αλλά τα εκθέματα τα ίδια δεν σ' αφήνουν να τα προσπεράσεις έτσι. Κούροι, κόρες , ψηφίσματα και επιγραφές που διαβάζονται άνετα ακόμα και σήμερα. Κεντημένοι μαίανδροι στα ρούχα, κόκκινοι χιτώνες και ξανθά μαλλιά και τέλος οι κυρίες...οι Καρυάτιδες που φαίνεται να κοιτούν κάπου μακρυά περήφανες ακόμα ωστόσο λειψές...Και ξαφνικά έχεις μια άλλη εικόνα από αυτή που είχες ως τώρα. Εκείνη των πολύχρωμων αγαλμάτων. Άλλωστε δεν είναι τυχαία η λέξη: Άγαλμα: εκ του αγάλλομαι = ευχαριστιέμαι,απολαμβάνω. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.Απολαμβάνεις.

Όχι τίποτα δεν είναι τυχαίο εδώ. Ούτε και η αίθουσα με τα πολυμέσα. Σε μόλις λίγα λεπτά όλη η ιστορία του Παρθενώνα περνάει μπροστά από τα μάτια σου. Ολόκληρος με χρώματα, ήσυχος και περήφανος μέσα στην τελειότητά του και αργότερα έρμαιο στις ορέξεις των χριστιανών που το έκαναν ναό, ξηλώνοντας αγάλματα και τοποθετώντας σταυρό εκεί που βρίσκονταν η τεράστια κρήνη στην κορυφή του αετώματος. Και όλα αυτά τα βλέπεις Σου δείχνουν τις φιγούρες να ξηλώνουν το αέτωμα και ακούς γύρω σου ήχους αποδοκιμασίας από Έλληνες και ξένους ενώ το στομάχι σου σφίγγεται σε κάθε ένα από αυτά που πέφτει και σκάει με δύναμη στο έδαφος...

Μένεις άφωνος με την εικόνα του Παρθενώνα ως τζαμί και τον μιναρέ να βεβηλώνει την ομορφιά και την τελειότητά του ώσπου ολοκληρώνεται ο βιασμός με τον μεγαλύτερο κλέφτη λόρδο όλων των εποχών. Και μετά η έκρηξη...Αυτό που είχες σαν εικόνα στην αρχή δεν είναι παρά ένα ωραίο όνειρο, μια ακαθόριστη πληγή στο θυμικό σου.

Σηκώνεσαι και πας στην αίθουσα του Παρθενώνα. Μετά από όσα είδες το μάτι σου κοιτάει με νοσταλγία τα απομεινάρια νιώθοντας την ανάγκη να ζητήσεις συγγνώμη για όλα αυτά τα χρόνια για όλους αυτούς τους αιώνες που έμεινες άπραγος. Η αίθουσα φανταστική. Όλα είναι όπως ήταν εκεί πάνω. Μια αναπαράσταση στη φυσική τους θέση με τα εξωτερικά γλυπτά , τα εσωτερικά και τα αετώματα. Τα ομοιώματα κάποιων που λείπουν είναι πολλά για να τα αγνοήσεις. 3 ώρες δεν ήταν αρκετές...

Υποσχέθηκα να ξαναπάω και να ξαναπάω.
Ελπίζοντας κάποια στιγμή να δω την τελειότητα ολοκληρωμένη

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ