Κόκκινες μάσκες

Ο καθρέπτης του νιπτήρα. Φοράω μπροστά του μιαν από τις μάσκες που κρύβω κάτω από το δεύτερο σανίδι, από την αριστερή πλευρά του παρκέ, αυτή που κοιτάζει την ανατολή. Ναι, αυτή που κοιτάζει την αυλή του σχολείου. Τρίβω τα μάτια μου. Κοκκίνισαν. Κοιτάζω το πρόσωπό μου, και αφήνω το νερό να τρέξει στο μάρμαρο. Γεμίζω τις χούφτες μου, σκύβω το κεφάλι μου, ίσως η δύναμη της συνήθειας, και βουτάω το πρόσωπό μου στο νερό. Μάλλον χλιαρό. Κοιτάζω τα μάτια μου. Παραμένουν κόκκινα.


Ήρθε η ώρα της μάσκας. Του προσωπείου. Ψιθυρίζω στο μυαλό μου πως μπερδεύτηκα. Σφυρίζω στις σκέψεις μου. Πιάνω από τα μαλλιά τον νου μου, και του ουρλιάζω δίπλα στο στόμα. Ξέσπασμα. Δεν ξέρω αν φοράω τον καλό ή τον κακό μου εαυτό... Ξέρω πως τα μάτια μου είναι ακόμα κόκκινα και υγρά.