ΠΙΝΕΛΙΕΣ ΜΕ ΛΕΥΚΟ

Δεν μου καλαρέσει κυρία μου να διαμαρτύρομαι συνέχεια. Σήμερα θα σου ρεπάρω από τη γκρίνια και τη κλάψα. Σήμερα αν και ήμουν μουντός,χωρίς πολλά κεφάκια,άλλαξα άρδην. Είδα την ελπίδα με τα μάτια μου,ουχί τη παιδική μου φίλη!Είδα αυτή τη κυρία που σου αναπτερώνει το ηθικό. Σε ένα μαύρο (τις περισσότερες μέρες) καμβά πολιτισμού,σήμερα αντίκρισα πινελιές,πορφυρές,γαλάζιες,και λευκές.

Το ματάκι μου άστραψε όταν με περίσσα χαρά και ευτυχία άκουσα ένα ακορντεόν μέσα στο λεωφορείο. Εκεί που όλοι κρέμονταν από τις χειρολαβές σαν σκλάβοι ενώ κάποιοι λαγοκοιμόντουσαν στις καρεκλίτσες τους,έκανε την εμφάνιση του ένας αθίγγανος,από αυτούς που πολλοί φοβούνται,με ένα ακορντεόν. Μόλις ξεκίνησε να παίζει,μέσα στο λεωφορείο,με έκανε να αισθανθώ άλλος άνθρωπος. Με μετέφερε από την την Τσιμισκή στη Μονμάρτη. Την περιοχή της λατρευτής Aμελί. Όλοι έβγαλαν τα ακουστικά τους και έσκασαν ένα ελαφρύ χαμόγελο. Τόσο απλά...

Σε ένα σημείο υπήρχε μια μεγάλη σε ηλικία πλανόδια πωλήτρια,λαθραίων τσιγάρων. Ένα κοριτσάκι με τη μητέρα του,πήγε και της έδωσε ένα κέρμα,ένα κάτι τέλος πάντων που "ανάγκασε" την μεγάλη κυρία να δώσει μια τόσο γλυκιά τσιμπιά στο ροδοκόκκινο μάγουλο της μικρής. Αυτή απλά έβαλε τα γελάκια!

Τελικά ένα κατάλαβα,χαμογελάτε γιατί είναι μεταδοτικό!