Σκέπασέ τους...

Προς Tom:

Γυρίζουμε... Η δυνατότητα συζήτησης χάνεται, η ελευθεροτυπία επαναπροσδιορίζεται, αυτός που ανοίγει το στόμα εκτελείται, αυτός που κοιτάει ψηλά αποκεφαλίζεται. Δεν πίστευα πως ο καρκίνος έχει κάνει τόσες μεταστάσεις στην κοινωνία μας. Στην κοινωνία που έχτισε ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης. Δεσμώτης σε μια πολιτεία, που εδώ και καιρό ακολουθεί τον νόμο της ζούγκλας... Ο θάνατός σου, η επιβίωσή μου.
Και η τσέπη μου να γεμίζει με τον ιδρώτα, το αίμα σου, το μυαλό σου. Και το αστείο; Η τραγική ειρωνεία; Είσαι δεμένος πισθάγκωνα, και δεν μπορείς να αντιδράσεις ενώ η πλάτη σου γίνεται το τραπέζι τους.
Και γύρω σου, άπειροι μαλάκες, που έχασαν τη δυνατότητα να κρίνουν πως το ρουσφέτι που τους έταξαν, το μάθημα που τους πέρασε ο ξεπουλημένος καθηγητάκος, τα όνειρα που ανέβαλαν, η σημερινή τους παραχώρηση, είναι ο αυριανός πνιγμός τους. Πνιγμός. Πόνος, ασφυξία, θάνατος φρίκης.
Σκυμμένος και μουγκός δεν διαφέρεις σε τίποτα από την αγελάδα...
Κάθισε να σε αρμέξουν για να τους ταΐσεις. Γιατί αυτοί έμαθαν στο γάλα ενώ εσύ πίνεις νερό από τα λασπωμένα χέρια τους...
Να θυμάσαι κάτι απλό. Ο χρόνος μας τελειώνει και δεν έχεις λεπτά, ώρες, μέρες για να ξυπνάς τους κοιμισμένους. Σώσε τις ανάσες σου και απλά, σκέπασέ τους καλύτερα...