Καλησπέρα...
"Καλησπέρα…
Μένουμε εδώ να σας θυμίζουμε πως η ζωή συνεχίζεται… Φρενήρεις ρυθμοί, σύννεφα μπροστά από το φεγγάρι, ρίγος στο σώμα μας που το δέρνει ο αέρας του Νοέμβρη. Ο ήλιος βυθίζεται νωρίς στη θάλασσα, ο καφές αχνίζει και η ζωή συνεχίζεται, μετέωρη, λίγο πάνω από τον βυθό μιας καθημερινότητας που έπαψε να ανήκει στα δικά μας χέρια.
Μένουμε εδώ, μακρινοί συγγενείς του Πολυτεχνείου, χτίζοντας τη δική μας γενιά, και προσπαθούμε να χρωματίσουμε τους τοίχους που μας κρατούν αιχμάλωτους. Καμβάς απόγνωσης, περιορισμένες αποχρώσεις… Ξεθωριασμένο γαλάζιο, πράσινο, που σαν στεγνώσει μοιάζει θαμπό. Απογοητευτικά θαμπό. Σαν τις αφίσες των διαδρόμων που ισορροπούν σκισμένες, προκαλώντας «οπτική ρύπανση» και βανδαλίζοντας το υγιές λευκό που επέλεξε ο εκάστοτε ελαιοχρωματιστής. Σχολές μιας φαινομενικής πολυφωνίας, που δεν θα ξεπεράσει ποτέ το βουλοκέρι των 300.
Μένουμε εδώ, για να γλεντήσουμε την κάθε μας στιγμή, με το Internet, τα blogs, τις σιωπηλές μας συγκεντρώσεις στα κλαμπ που μας δώρισαν απλόχερα. Κώδικες επικοινωνίας σφιχτοί, κλειστές ομάδες, η γλώσσα των ματιών, βλέμματα που φλερτάρουν, ουρλιάζουν, πονούν, χαμογελάνε… Η δική μας γενιά, έμαθε να κοινωνεί την σκέψη της βουβά. Άνθρωποι τροφοσυλλέκτες. Συλλέκτες πληροφοριών, συναισθημάτων, αναμνήσεων.
Μένουμε εδώ για να αποδείξουμε πως η φωνή μας, έχει ένταση, χρώμα, έχει ηχώ και την ικανότητα να τρυπάει, να αποτυπώνεται, να σημαδεύει. Κινείται στο κενό που μας παρέδωσαν και το μεταφράζει στη γλώσσα μας, δίνοντας του τα χαρακτηριστικά των ονείρων μας. Όσων επέζησαν από τη φυματίωση που παίρνει τη μορφή της ανεργίας…
Μένουμε εδώ, με όσους έδωσαν την ψυχή τους, χτυπώντας πλήκτρα για την πάρτη μας σε νυχτέρια, ανάμεσα στις ώρες της δουλειάς. Για όσους γέμισαν ένα ακόμη κουτάλι καφέ και το «έδεσαν» στο αίμα τους, για να μας διδάξουν πως η νιότη είναι δικαίωμα, δύναμη, ζωή. Για όσους ανακάτωσαν τις σκέψεις τους με τα δικά μας χνώτα, για όσους μας κρατούν το χέρι στις διχάλες του κόσμου μας. Αυτού με τα σφαλισμένα παράθυρα…"
Μένουμε εδώ να σας θυμίζουμε πως η ζωή συνεχίζεται… Φρενήρεις ρυθμοί, σύννεφα μπροστά από το φεγγάρι, ρίγος στο σώμα μας που το δέρνει ο αέρας του Νοέμβρη. Ο ήλιος βυθίζεται νωρίς στη θάλασσα, ο καφές αχνίζει και η ζωή συνεχίζεται, μετέωρη, λίγο πάνω από τον βυθό μιας καθημερινότητας που έπαψε να ανήκει στα δικά μας χέρια.
Μένουμε εδώ, μακρινοί συγγενείς του Πολυτεχνείου, χτίζοντας τη δική μας γενιά, και προσπαθούμε να χρωματίσουμε τους τοίχους που μας κρατούν αιχμάλωτους. Καμβάς απόγνωσης, περιορισμένες αποχρώσεις… Ξεθωριασμένο γαλάζιο, πράσινο, που σαν στεγνώσει μοιάζει θαμπό. Απογοητευτικά θαμπό. Σαν τις αφίσες των διαδρόμων που ισορροπούν σκισμένες, προκαλώντας «οπτική ρύπανση» και βανδαλίζοντας το υγιές λευκό που επέλεξε ο εκάστοτε ελαιοχρωματιστής. Σχολές μιας φαινομενικής πολυφωνίας, που δεν θα ξεπεράσει ποτέ το βουλοκέρι των 300.
Μένουμε εδώ, για να γλεντήσουμε την κάθε μας στιγμή, με το Internet, τα blogs, τις σιωπηλές μας συγκεντρώσεις στα κλαμπ που μας δώρισαν απλόχερα. Κώδικες επικοινωνίας σφιχτοί, κλειστές ομάδες, η γλώσσα των ματιών, βλέμματα που φλερτάρουν, ουρλιάζουν, πονούν, χαμογελάνε… Η δική μας γενιά, έμαθε να κοινωνεί την σκέψη της βουβά. Άνθρωποι τροφοσυλλέκτες. Συλλέκτες πληροφοριών, συναισθημάτων, αναμνήσεων.
Μένουμε εδώ για να αποδείξουμε πως η φωνή μας, έχει ένταση, χρώμα, έχει ηχώ και την ικανότητα να τρυπάει, να αποτυπώνεται, να σημαδεύει. Κινείται στο κενό που μας παρέδωσαν και το μεταφράζει στη γλώσσα μας, δίνοντας του τα χαρακτηριστικά των ονείρων μας. Όσων επέζησαν από τη φυματίωση που παίρνει τη μορφή της ανεργίας…
Μένουμε εδώ, με όσους έδωσαν την ψυχή τους, χτυπώντας πλήκτρα για την πάρτη μας σε νυχτέρια, ανάμεσα στις ώρες της δουλειάς. Για όσους γέμισαν ένα ακόμη κουτάλι καφέ και το «έδεσαν» στο αίμα τους, για να μας διδάξουν πως η νιότη είναι δικαίωμα, δύναμη, ζωή. Για όσους ανακάτωσαν τις σκέψεις τους με τα δικά μας χνώτα, για όσους μας κρατούν το χέρι στις διχάλες του κόσμου μας. Αυτού με τα σφαλισμένα παράθυρα…"
Editorial, Y magazine Νοεμβρίου, 2008
4 σχόλια:
kala pou kollaei to editorial toy noemvriou???iounio exoume an den kanw lathos.
Φτάσαμε να κοιτάμε σε ένα post πότε γράφτηκε, λες και έχει ημερομηνία λήξεως. Και άμα το διαβάσουμε μπορεί να κολλήσουμε και τίποτα! Είναι σημαντικό ωραία άρθρα που μπορούν να σε βάλουν σε σκέψεις να ξαναέρχονται στην επιφάνεια.
"...Μένουμε εδώ, μακρινοί συγγενείς του Πολυτεχνείου, χτίζοντας τη δική μας γενιά, και προσπαθούμε να χρωματίσουμε τους τοίχους που μας κρατούν αιχμάλωτους. Καμβάς απόγνωσης, περιορισμένες αποχρώσεις…"
Έχεις τα πινέλα, έχεις και τα χρώματα ζωγράφισε τους τοίχους της φυλακής σου και μείνε μέσα. Υπάρχει ίσως όντως μια γενιά φυλακισμένη, που δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να εκφραστεί. Και απέχει. Όχι από τη ζωή. Από μία κοινωνία που δεν την εκφράζει.
"...Η δική μας γενιά, έμαθε να κοινωνεί την σκέψη της βουβά. Άνθρωποι τροφοσυλλέκτες. Συλλέκτες πληροφοριών, συναισθημάτων, αναμνήσεων..."
Μόνο που οι συλλέκτες είναι και επιλεκτικοί. Εμείς είμαστε; Πόσο δύσκολο είναι στην εποχή της υπερπληροφόρησης, των ρηχών συναισθημάτων και των τεχνητών αναμνήσεων;
Σ' ευχαριστώ που πέρασες από εδώ...
Να ΄σαι καλά Μister.
Περνάω συχνά τελευταία από τη γειτονιά σας.
Δημοσίευση σχολίου