Όταν ο Σαλονικιός μαρκάλεψε (τσαχλάεψε) την Αθηναία

Το κείμενο που ακολουθεί είναι το τελευταίο από αυτό το μπλογκ και αποχαιρετιστήριο. Πλέον , θα με διαβάζεται αλλού.
Αυτές οι δύο λέξεις (μαρκαλεύω-τσαχλαέυω) είναι New Entry στη σύγχρονη γλώσσα και τις βρίσκω χαριτωμένες.
Ακόμα πιο ενδιαφέρουσες όμως τις βρίσκουν πολλές φίλες από την Αθήνα Τα χρόνια της μεταπολίτευσης, αν έλεγες ότι είσαι κομμουνιστής έριχνες γκόμενα.
Στην Ελλάδα του σήμερα, αν πας Αθήνα και πεις ότι είσαι από Θεσσαλονίκη θα έχεις τα ίδια αποτελέσματα.
Στην πρωτεύουσα πιστεύουν πιο πολύ απ' όσο εμείς οι ίδιοι, σε εμάς. Μαζί με τα καλά που μας χαρακτηρίζουν φυσικά αναφέρουν και τα στραβά μας. Έτσι είναι και το σωστό.
Αυτό όμως που τους εξιτάρει και το έχουν αναγάγει στη σφαίρα του θρύλου είναι η αλτικότητά μας, η πηδηχτικότητα, μαζί με τα παρελκόμενα που τη πλαισιώνει, τη στολίζει και την κάνει ελκυστική στα μάτια και στις ορέξεις των κοριτσιών (και μερικών αγοριών).
'Όλοι οι θρύλοι στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Κανένας ιθαγενής Σαλονικιός δεν αποκαλεί την πόλη του ερωτική.
Η υπόλοιπη Ελλάδα θέλει και το λέει. Σίγουρα θα έχει λόγους και επιχειρήματα και ακόμα πιο σίγουρα θα έχουμε και εμείς ευθύνη που επιβεβαιώνουμε και διαιωνίζουμε αυτόν τον τίτλο.
Κάποια στοιχεία, εύκολα αντιληπτά, είναι ο σε σχέση με την Αθήνα, πιο χαλαρός ρυθμός ζωής, οι μικρότερες αποστάσεις, η ύπαρξη ενός "κέντρου πόλης", οι πολυπληθείς φοιτητές, ο επαρχιωτισμός, η ωραιοπάθεια μας, η παραλία που προσφέρεται για διασκέδαση, ρομαντισμό, που εμπνέει τη ψυχή και ταξιδεύει τα συναισθήματα και η πολύ καλή ποιότητα χασισιού σε λογικές τιμές.
Το μεγαλύτερο ποσοστό νέων χρηστών σε ηλικίες 18+ ( κυρίως φοιτητές δηλαδή ) το έχει η πόλη μας. Αυτό είναι καλό, αρκεί να μη συνεχίζουν με ηρωίνη.
Ειλικρινά, δε ξέρω πως θα ήταν η πόλη αν δεν ήταν φοιτητούπολη. Χάρη σε αυτούς έχουμε ακόμα μια πρωτιά, το μεγαλύτερο εστιατόριο των Βαλκανίων, ίσως και της Ευρώπης. 8.000 μερίδες ημερησίως. Ποιο είναι? Η φοιτητική λέσχη.
Άλλη πρωτιά που έχουμε και κάνει ευτυχισμένη την ιδιοκτήτρια του Hondos Center είναι οι μεγαλύτερες πωλήσεις καλλυντικών πανελλαδικά και όχι μόνο αναλογικά του πληθυσμού.
Θέλουν τα κορίτσια να είναι πάντα όμορφα και περιποιημένα. Κατά 99% δε θα συναντήσεις στη Σαλονίκη γυναίκα οποιασδήποτε ηλικίας να βγαίνει έξω από το σπίτι με κάλτσα και σαγιονάρα. Ούτε για ψωμί στο φούρνο.
Ο όρος νυφοπάζαρο δεν είναι καθόλου υπερβολικός και θα έλεγα ότι είναι πολύ βολικός για τα αγοράκια.
Οπότε, χωρίς να είναι άμοιροι ευθυνών οι άντρες, χάρη στις πολλές, ωραίες και καλλωπισμένες γυναίκες που κυκλοφορούν (ντόπιες και μη) και στον μεταξύ τους ανταγωνισμό για τα αντρικά βλέμματα έχει "χτιστεί" αυτός ο θρύλος.
Δεν υποκύπτω στην επιθυμία να εξηγήσω μεταφυσικά την ταμπέλα "Ωραίοι τύποι οι Σαλονικιοί" (και δεν εννοώ εμφανισιακά) διότι φοβάμαι ότι θα είμαι υπερβολικά υποκειμενικός.
Και εμένα μου είχε φανεί παράξενο όταν πήγαινα Αθήνα ή γνώριζα Αθηναίους, η χαρά που εκδήλωναν όταν έλεγα "Θεσσαλονίκη" με τρία λάμδα.
Αναρωτιώμουν μήπως με έβλεπαν σαν κάποιο εξωτικό ον σε ζωολογικό κήπο ή μήπως ήταν από λύπηση. Δεν ήταν έτσι όμως. Δεν έχουν τέτοια συμπλέγματα οι Αθηναίοι.
Ρατσιστική συμπάθεια, θα το αποκαλέσω, με τη καλή έννοια όμως.
Έχω προσέξει επίσης ότι οι πιο πολλοί που επισκέπτονται την Αθήνα ως πρώτη προταιρεότητα έχουν τα μνημεία της, τις εκδηλώσεις και τα μπουζούκια.
Ενώ όσοι έρχονται Θεσσαλονίκη κυρίως θέλουν να "επισκεφτούν", να ζήσουν την ατμόσφαιρα της πόλης και τον τρόπο ζωής.
Ίσως να είμαστε πιο "ωραίοι ως άνθρωποι"
'Ισως η όλη ατμόσφαιρα (η δημιουργημένη από ανθρώπους που θέλουν να είναι ή να φέρονται "Ωραίοι ως άνθρωποι") να μας παρασέρνει όλους.
'Ισως να μην υπάρχει στην Αθήνα αυτό που εναγωνίως ψάχνουν.
Ίσως, τελικά, οι πιο πολλοί στην Αθήνα, Έλληνες και ξένοι, να είναι απλά οικονομικοί μετανάστες