Αλμυρά Φιλιά

Η θάλασσα. Η απόλαυση. Η εμπορευματοποίηση. Η εκμετάλλευση. Η μάζα. Ο τρόπος σκέψης της.
Οι λέξεις της παραλίας. Η όψη της σε συναρπάζει. Γεμίζει τις ανάσες σου, ανοίγει το στήθος σου, τα βλέφαρά σου κινούνται όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο ιδρώτας κρυώνει. Μυρίζεις τη γενιά σου στον αέρα. Ξέρεις πως βόσκει την καφεΐνη και το αλκοόλ της εκεί που την οδηγούν οι βοσκοί... Εκεί που την καλούν ηλίθιες λέξεις πάνω σε ηλίθια μουσική, που αφήνεται ελεύθερη στην ατμόσφαιρα ηλίθιες ώρες, για ηλίθιους λόγους και με ηλίθια αποτελέσματα. Ντύνουν τη μέρα με κρότους για να συνεχίσουν να ζουν στον γοητευτικό τους ύπνο. Σηκώνουν τα χέρια για να γιορτάσουν λίγες ώρες αναμνήσεων αμπαρωμένοι στο μαντρί που τους έφτιαξαν δίχως πόρτες και παράθυρα.
Η χαραμάδα είναι εκεί στον ορίζοντα, που μπορείς ακόμη να διακρίνεις τον ουρανό να γλείφει τη θάλασσα, να την αγγίζει, να της ψιθυρίζει τα μυστικά του. Και την κοιτάς να σου χαράζει συναισθήματα στο μυαλό. Να σε νανουρίζει για να νιώθεις μόνο τα χέρια της στα χείλη σου γεμάτα αλάτι και κόκκους άμμου...
Αλμυρά φιλιά.

Καλημέρα...
Και σε εσένα.