ΠΟΥ ΠΑΜΕ ΚΥΡΙΕ;

Είμαι εδώ,μπροστά από την οθόνη του λαπτοπ.Δίχως να έχω ιδέα περί τίνος να γράψω.Σκέφτομαι.Ψάχνω από δω και από κει. Σε ιστότοπους και δύσβατα μονοπάτια. Γιατί μόνο αυτό μας έμεινε πλέον. Όταν δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε καθόμαστε μπροστά από μια οθόνη και ένα πληκτρολόγιο και σαν άλλο μουσικό όργανο προσπαθούμε να παίξουμε τη δικιά μας μουσική. Την πλάθουμε όπως εμείς θέλουμε. Τη κόβουμε και τη ράβουμε στα μέτρα μας. Παίζουμε τους ρόλους που πάντα θέλαμε. Μπορούμε να γίνουμε ο "σταρ",ο δήθεν,ο από 'κείνος και ο άλλος...Δεν μας αρκεί το δικό μας ΕΙΝΑΙ...Χρειαζόμαστε ένα ακόμα,δανεικό. Αγύριστο σίγουρα...
Γύρισα σελίδα και προσπαθώ να ενημερωθώ. Να το χρησιμοποιήσω,να αξιοποιήσω την τεχνολογία. Να τη θέσω στην υπηρεσία μου. Πιάνω τον εαυτό μου να αισθανθεί πάλι αφέντης."Προσευχηθείτε μέσω twitter" είπε ο Ιρλανδός καρδινάλιος. Μα αυτά είναι του διαβόλου;;;Να χρησιμοποιήσω τον διάολο για να καλέσω το Θεό;Που φτάσαμε;Κάπως έτσι θα σκεφτόταν η λατρευτή γιαγιά μου.

Χάθηκε η επικοινωνία κυρία μου. Προσπαθώ να τη ξαναβρώ. Για αυτό και αυτή τη στιγμή σου γράφω,σου δίνω τις σκέψεις μου σε μια οθόνη. Σου γράφω όταν οι άλλοι δίπλα μου,ακούν μουσική και βλέπουν Τσάμπιονς Λίγκ!Πού πάμε Κύριε;;;