THE TRIP BACK HOME

Σήμερα το μεσημέρι αποφασίσαμε οικογενειακώς να πάμε εκδρομή. Ο δρόμος μας έβγαλε στο εμπορικό κέντρο Cosmos. Ψωνίσαμε, φάγαμε παγωτό και τολμήσαμε να φύγουμε. Χα,χα...
Την ίδια σκέψη είχε κάνει και το υπόλοιπο πλήθος... Ατέλειωτες ουρές αυτοκινήτων πάσχιζαν να βγουν από το πάρκινγκ του εμπορικού. Ο σοφός μπαμπάς πρότεινε να παρατήσουμε την προσπάθεια για να επιστρέψουμε αργότερα.
Όντως, στις 20:26 (θυμηθείτε την ώρα) μπήκαμε στο όχημα-καταφύγιο. Και μετά... Το χάος!
Δεν προχωρήσαμε ούτε χιλιοστό!!! Παντού αυτοκίνητα! Καβαλούσαν τα πεζοδρόμια μπας και βγουν σε στενό με μικρότερη ουρά, σταματούσαν και έκαναν πικ νικ στη μέση του δρόμου, νομίζω πως είδα κάποιους που έστησαν και χαρτάκι. Κανένας υπεύθυνος ρύθμισης κυκλοφορίας (ουπς, ψεματάκι. Είχε 2 στο τέλος της ταλαιπωρίας.). Γνωρίσαμε την κοπέλα από την μπροστινή BMW, ήταν μόνη της και φανταστήκαμε πως θα ήθελε παρέα η καημένη. Ο απέναντι κύριος έβρισε όλα τα θεία, την γυναίκα του που τον κουβάλησε για ψώνια γιατί λέει ξεκίνησαν οι εκπτώσεις, τον του πίσω αμαξιού και των επόμενων 20 μπροστά, τον καιρό γιατί είχε κρύο και ότι θυμόταν που τον είχε τσατίσει τελευταία.
Η ξηρά τροφή τελείωνε, η ανάγκη για τουαλέτα μεγάλωνε, ο αδερφός μου ψήλωνε, σε λίγο δεν θα χωρούσε στο αμάξι, με έπιασε ένα άγχος. Πώς θα επιβιώναμε;;;
Η έσχατη λύση: θα γύριζα με τα πόδια ως την Τούμπα.
Και τότε.... Το θάυμα!! Βγήκαμε στον περιφερειακό! Στις 21:41 αντικρύσαμε ανοιχτό, ελεύθερο δρόμο! Δεν μπορούσα να συγκρατήσω ένα δάκρυ και το άφησα να κυλήσει...
Πλέον, είμαι στο σπίτι μου και ευχαριστώ το Θεό που μας έσωσε...

Καλό βράδυ!

FORGET-ME-NOT