Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Editorial, Y magazine

Καλησπέρα…
Μένουμε εδώ να σας θυμίζουμε πως η ζωή συνεχίζεται… Φρενήρεις ρυθμοί, σύννεφα μπροστά από το φεγγάρι, ρίγος στο σώμα μας που το δέρνει ο αέρας του Νοέμβρη. Ο ήλιος βυθίζεται νωρίς στη θάλασσα, ο καφές αχνίζει και η ζωή συνεχίζεται, μετέωρη, λίγο πάνω από τον βυθό μιας καθημερινότητας που έπαψε να ανήκει στα δικά μας χέρια.
Μένουμε εδώ, μακρινοί συγγενείς του Πολυτεχνείου, χτίζοντας τη δική μας γενιά, και προσπαθούμε να χρωματίσουμε τους τοίχους που μας κρατούν αιχμάλωτους. Καμβάς απόγνωσης, περιορισμένες αποχρώσεις… Ξεθωριασμένο γαλάζιο, πράσινο, που σαν στεγνώσει μοιάζει θαμπό. Απογοητευτικά θαμπό. Σαν τις αφίσες των διαδρόμων που ισορροπούν σκισμένες, προκαλώντας «οπτική ρύπανση» και βανδαλίζοντας το υγιές λευκό που επέλεξε ο εκάστοτε ελαιοχρωματιστής. Σχολές μιας φαινομενικής πολυφωνίας, που δεν θα ξεπεράσει ποτέ το βουλοκέρι των 300.
Μένουμε εδώ, για να γλεντήσουμε την κάθε μας στιγμή, με το Internet, τα blogs, τις σιωπηλές μας συγκεντρώσεις στα κλαμπ που μας δώρισαν απλόχερα. Κώδικες επικοινωνίας σφιχτοί, κλειστές ομάδες, η γλώσσα των ματιών, βλέμματα που φλερτάρουν, ουρλιάζουν, πονούν, χαμογελάνε… Η δική μας γενιά, έμαθε να κοινωνεί την σκέψη της βουβά. Άνθρωποι τροφοσυλλέκτες. Συλλέκτες πληροφοριών, συναισθημάτων, αναμνήσεων.
Μένουμε εδώ για να αποδείξουμε πως η φωνή μας, έχει ένταση, χρώμα, έχει ηχώ και την ικανότητα να τρυπάει, να αποτυπώνεται, να σημαδεύει. Κινείται στο κενό που μας παρέδωσαν και το μεταφράζει στη γλώσσα μας, δίνοντας του τα χαρακτηριστικά των ονείρων μας. Όσων επέζησαν από τη φυματίωση που παίρνει τη μορφή της ανεργίας…
Μένουμε εδώ, με την Άννα, τον Γιάννη, τον Δημήτρη. Όσους έδωσαν την ψυχή τους, χτυπώντας πλήκτρα για την πάρτη μας σε νυχτέρια, ανάμεσα στις ώρες της δουλειάς. Για όσους γέμισαν ένα ακόμη κουτάλι καφέ και το «έδεσαν» στο αίμα τους, για να μας διδάξουν πως η νιότη είναι δικαίωμα, δύναμη, ζωή. Για όσους ανακάτωσαν τις σκέψεις τους με τα δικά μας χνώτα, για όσους μας κρατούν το χέρι στις διχάλες του κόσμου μας. Αυτού με τα σφαλισμένα παράθυρα…