ΚΕΡΑΣΜΕΝΟ...

Ξενοίκιασα απ’ της μελαγχολίας τις προάλλες… Πλήρωνα, κάθε μήνα, πολύτιμες στιγμές από τη ζωή μου. Ο δρόμος γέμιζε ανυπόφορη φασαρία τα όνειρά μου. Χάριζα στην απόγνωση το χαμόγελό μου και έβαφα μαύρους κύκλους γύρω απ’ τα μάτια μου. Ξαγρυπνούσα παλεύοντας με δαίμονες και το επόμενο πρωί περπατούσα λάθος βήματα. Κυνήγησα φαντάσματα… Και ο κόσμος μου, είχε σβηστά τα φώτα του στο λιμάνι…

Δειλά - δειλά άνοιξα τα φτερά μου. Μυρωδιά ναφθαλίνης. Μα δεν με νοιάζει. Έβαψα φουξ τους καινούριους μου τοίχους. Έσυρα ένα ουράνιο τόξο στην αυλή μου. Το έψαχνα καιρό τώρα…

Βόλτες στις στροφές, κυνηγώντας αστέρια. Υπόσχεση πως η αγάπη θα έρθει, απλά με περιμένει κάπου… Η αγκαλιά μου, γλυκό φράουλα. Της γιαγιάς. Κερασμένο σ’ εσάς που ευχαριστώ… Τα δεκανίκια μου στον Καιάδα, τα πόδια μου γερά και δυνατά, να στηρίξουν αποφάσεις και προσδοκίες, παρατημένες χρόνια στα αζήτητα. Όμορφο γέλιο, ευτυχισμένο. Λέξεις με γεύση γλυκόπιοτου κρασιού στο μπαλκόνι, σκέψεις που ψιθυρίζω στο χαρτί.

Λέω ν’ αγοράσω κι εκείνο, το καρό, κόκκινο πουκάμισο. Να, φαντάσου, ένα παλιό κίτρινο αυτοκίνητο, με ανοιχτή οροφή για να βλέπεις ουρανό και ήλιο και το ραδιόφωνο να παίζει μουσική. Και το αμάξι είναι γεμάτο αγάπη, και φίλους, και γύρω τριγύρω έχει χρώματα, χρώματα πολλά κι εγώ, με το καρό, κόκκινο πουκαμισάκι μου, προσπαθώ να σκαρφαλώσω για να καθίσω δίπλα στα άσπρα, πουπουλένια σύννεφα…

Το κουκλόσπιτό μου δεν έχει πια χώρο για περιττό πόνο.

Εξάλλου, έχω κρυμμένες κάτω από το κρεβάτι μου και τις δυνάμεις μου. Σαν γνήσια ηρωίδα… Μπορώ μεμιάς να ταξιδέψω ως την άκρη της γης. Να επισκεφτώ τα παλάτια βασιλιάδων, βασιλιάδων των παραμυθιών. Να συνεχίσω να ελπίζω όταν θα με απορρίψεις. Να διώξω μακριά όσα με πληγώνουν. Να καταστρέψω τους φόβους μου. Να γυρέψω τα κομμάτια του εαυτού μου, να τα γυαλίσω και να τα ξανακολλήσω ένα - ένα, προσεκτικά, να μη φαίνονται τα σημάδια. Να σχεδιάσω καινούριους χάρτες, που θα με βγάλουν ως τα στενά της Πράγας. Να απλώσω τα νέα, μεγαλόπρεπα φτερά μου, να προστατεύσω εσένα που τρέμεις, να σε σηκώσω ψηλά για να δεις τη θέα από εκεί πάνω… Γιατί εγώ, βαρέθηκα να σέρνομαι…

Υ.Γ. Στην οικογένειά μου – μαμά, που έκλαιγες μαζί μου -, τους φίλους μου που δεν με άφησαν μόνη ποτέ, τον κ. Λάζαρο, που πίστευε σε μένα, ακόμα κι όταν κατέρρεα.

Και σε σένα…

ΦΑΝΗ ΚΟΥΤΣΟΥΚΙΔΟΥ