"ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΑ ΘΡΑΝΙΑ" Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΡΒΕΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ Υ MAGAZINE ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Άκουγα και εγώ τον ξεναγό με ανοιχτό το στόμα.
«Είναι τόσο μεγάλο», μας είπε, «που αν καθίσεις και δεις έστω και για ένα λεπτό το κάθε έκθεμα, θα πρέπει να είσαι μέσα στο μουσείο για 8,5 μήνες».
«Τι λε ρε παιδί μου», σκέφτηκα. Τί έκλεψαν από όλον τον πλανήτη οι Γάλλοι και το έβαλαν στο Λούβρο για να βλέπουν οι επισκέπτες!
Μ’ αυτές τις σκέψεις, μπήκα στο μουσείο και μετά άρχισα να τρέχω πίσω από τον ξεναγό που μιλούσε με ειδικό μικρόφωνο στ’ αυτιά μου. Γέμισαν τα μάτια μου από αγάλματα, τεράστιους πίνακες, κίονες, χρυσούς αμφορείς, περίτεχνα ταβάνια. Είδα και την Μόνα Λίζα, την οποία δεν χωνεύω και ιδιαίτερα. Και αυτό γιατί εξαιτίας της, είχα φάει πολλές φορές ξύλο στο παρελθόν. Όταν ήμουν μικρός, κυκλοφορούσαν κάτι σοκολατάκια με τα μούτρα της Μόνα Λίζα επάνω. Τα αγόραζε η μάνα μου και τα έκρυβε, προκειμένου να τα έχει για κανένα καλεσμένο. Εγώ τα έβρισκα, τα έτρωγα και όταν το έπαιρνε χαμπάρι, μ’ έδερνε… Είδα τον πίνακα έχοντας ένα πικρό μειδίαμα στα μούτρα από 20 μέτρα μακριά. Μπροστά μου υπήρχαν εκατοντάδες άνθρωποι με φωτογραφικές μηχανές που πάσχιζαν να βγάλουν μία φωτογραφία. Μεγάλη μηχανή το Λούβρο. Από εκεί περνούν 8,5 εκατομμύρια επισκέπτες το χρόνο. Βάλτε από ένα δεκαρικάκι ευρώ έκαστος, φασούλι το φασούλι, γεμίζουν το sac (το σακούλι στα Γαλλικά). Από μακριά είδα την Νίκη της Σαμοθράκης. Ήταν στο βάθος ενός τεράστιου διαδρόμου. Όσο πλησίαζα , τόσο μεγάλωνε. Έφτασα από κάτω της και αισθάνθηκα ένα δέος. Περήφανη, δέσποζε στο χώρο και από κάτω της, να αστράφτουν χιλιάδες φλας. Εκεί, δε σας κρύβω ότι εκνευρίστηκα. Όχι γιατί μας το έχουν κλέψει οι Γάλλοι και κονομάνε από αυτό. Όχι. Για μένα η πανέμορφη Νίκη της Σαμοθράκης είναι ένα πρώτης τάξεως Demo. Το βλέπουν οι τουρίστες και μαθαίνουν την ύπαρξη της Σαμοθράκης. Εκνευρίστηκα μ’ εμάς. Αυτοί έχουν τη Νίκη της Σαμοθράκης και την επιδεικνύουν και εμείς έχουμε ολόκληρη την Σαμοθράκη και δεν την αξιοποιούμε. Ένα απίστευτης ομορφιάς νησί, το έχουμε κρυμμένο. Ένα από τα πιο όμορφα νησιά του πλανήτη. Με τις βάθρες της, τους καταρράκτες της, τις απίστευτες ακρογιαλιές, τα αγριοκάτσικά της. Ένα νησί, στολίδι αναμνήσεων των επισκεπτών, το οποίο δεν το βοηθάμε να αναπτυχθεί. Ούτε, καλά καλά, ακτοπλοϊκή σύνδεση δεν έχει. Αυτά σκεφτόμουν όταν έφυγα από μπροστά της θυμωμένος. Ανέβηκα μία σκάλα, έστριψα σ’ έναν άλλο διάδρομο και μου κόπηκε η ανάσα. Μπροστά μου ήταν η Αφροδίτη της Μήλου. Μια αρχόντισσα κυρά. Μια γυναίκα με καταπληκτικές αναλογίες και φοβερά πιασίματα. Μια γυναίκα που δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο, αλλά έχει μια θωριά φοβερή. Κοιτάει στα μάτια τον κάθε επισκέπτη με νεύρο, με συγκρατημένο θυμό. Βούρκωσα. Την έβλεπα να κοιτάει τους Ούννους στα μάτια και ήταν σα να λέει:
«Τραβάτε ρε φωτογραφίες… τη ψυχή μου δεν θα την πάρετε ποτέ». Τραβήχτηκα σε μια άκρη. Είμαι και εγώ από τα παιδιά που μεγάλωσα με το παραμύθι της μαμάς. «Οι άντρες δεν κλαίνε». Εκεί που προσπαθούσα να βρω την ανάσα μου, ήρθε δίπλα μου η γυναίκα και ο γιός μου. Κουρασμένοι και οι δύο κάθισαν στο πάτωμα. Αμέσως ένας Γάλλος φύλακας πλησίασε και τους μάλωσε. Μπορεί να μην μπορώ να μιλήσω γαλλικά, αλλά την καταλαβαίνω την γλώσσα τους. Τους είπε ότι δεν είναι σωστή η θέση που κάθονται. Ο Σερβετάς αγρίεψε. Του μίλησα στα ελληνικά αλλά, πιστέψτε με, κατάλαβαν όλοι. Ακόμα και οι Κινέζοι χαμογέλασαν. «Αν κάποιος δεν κάθεται στην σωστή θέση» του είπα, «αυτή είναι η Αφροδίτη. Δεν είναι το μέρος της αυτό. Αλλού θα έπρεπε να είναι». Ο Γάλλος έσκυψε το κεφάλι και απομακρύνθηκε κουβαλώντας μέσα του την ντροπή. Η Αφροδίτη με κοιτούσε χαμογελαστή. Το δάκρυ κύλησε από το μάτι μου και φανέρωσε τη συγκίνησή μου. Σήκωσα το χέρι και το κούνησα στην αρχόντισσα.. Γύρισα την πλάτη μου περήφανα και απομακρύνθηκα. Είμαι σίγουρος ότι οι κλέφτες της έκοψαν τα χέρια. Αν είχε χέρια η Αφροδίτη, θα τα σήκωνε και εκείνη για να με χαιρετήσει. Στο επανιδείν, κυρά και αρχόντισσα.. Στο επανιδείν.

ΥΓ: Να με συγχωρείτε που σας συγκίνησα και σας έβγαλα το ρίμελ, κυρίες μου.

ΥΓ1: Το παραπάνω επέλεξα να είναι ο επίλογος του ημερολογίου που έγραψα για το 2009 και θα κυκλοφορήσει τέλη Οκτωβρίου.

ΥΓ2: Η παραπάνω ιστορία είναι αληθινή.