Μνήμες

Γεμάτο φεγγάρι, ο υδράργυρος στ' αστέρια, οι φωτιές γεμίζουν τη νύχτα για να φέρουν τις μνήμες πίσω. Στον ζεστό αέρα... Στα χέρια της γιαγιάς, στα κάστανα που περιμένουν τις φλόγες, στα μανταρίνια που μυρίζει η κουζίνα του παππού, στις στολές μιας παράδοσης που γονατίζει. Σε ρολόγια που ξέχασαν να μετρούν τις ώρες, στα χάλκινα που έμειναν να φωνάζουν κόσμους αλλοτινούς, παράξενους, γλυκούς, με κομμάτια από το παραμύθι που κοιμήθηκε μπροστά από το τζάκι. Στα φώτα που γλείφουν το βουνό. Στα πεύκα που χορεύουν γυμνά αυτό το βράδυ. Στους ιδρωμένους πιτσιρικάδες που σουλατσάρουν τις αυλόπορτες τραγουδώντας. Φορώντας το καλύτερο χαμόγελό τους για μια καλύτερη μοίρα στη μοιρασιά του Δεκέμβρη. Και του Γενάρη που καβάλησε έναν Ζέφυρο για τα μάτια ενός έρωτα με τις αναμνήσεις. Τα χάλκινα γελούν απόψε. Χαϊδεύουν το λαιμό σου, κάθονται στα βλέφαρά σου και σ' αναγκάζουν να κοιτάξεις προς τα πίσω. Εκεί χαμηλά, στις ρίζες που απλώθηκαν στη γη που μας γέννησε. Βαθιά. Ξαπλώνω σε πράσινα κρεβάτια για να σηκώσω τις λεύκες πλάι στη σελήνη. Ασήμωσαν τη νύχτα ενός παράξενου χειμώνα που αρνήθηκε να κλάψει.

Mr.Kaya