Τσίπουρο, κάγκουρας, Doprah και Οτεγιάννης

Χάθηκα. Έχω καιρό να γράψω. Δεν ήθελα να γράψω. Μια συγνώμη λοιπόν. Προκαταβολική. Ιδιαίτερος ο φετινός Δεκέμβρης. Μπόλικο τσίπουρο στα καζάνια του χωριού, χοιρινό στη φωτιά, μεθυσμένος χορός με το κλαρίνο μιας παράδοσης που μένει ζωντανή στην αγχόνη που πλέκουμε για την πάρτη της.

Ορεινή Φλώρινα. Σταμάτησα να μετράω φανάρια, θέσεις πάρκινγκ, τα λεπτά που μου χρεώνει από τη ζωή μου η Τσιμισκή, και μετράω γράδα. Πόσο αλκοόλ μπορεί να χωρέσει το απόσταγμα του παππού.

Θέλετε χρονογράφημα; Κρυφονεοδημοκράτες, χαρείτε. Γελάστε ελεύθεροι. Από τους τυφλούς επιλέξατε τον μονόφθαλμο. Μπροστά στη ανυπαρξία μιας διορισμένης υπουργού, που θα μπορούσε τουλάχιστον να χαρίσει τα ταξίδια της στην κρατική τηλεόραση ως ντοκυμαντέρ (σ.σ. Τίτλος: Doprah – η σουπερ σταρ γιατί απλώς είναι γυναίκα πολιτικός), καθώς περιέχουν αποκλειστικά χειραψίες και σόπινγκ, επέλεξαν τον μύθο των κασκαντέρ που την έπεσε δις στον επίτιμο. Έριξε τον ίδιο και συνέχισε με την κόρη του. Στα νεοελληνικά, ο τύπος δεν καταλαβαίνει Χριστό.

Ο θρίαμβος του κάγκουρα στο Καραϊσκάκη. Ξυρίζεις το κεφάλι σου, οδηγάς μηχανάκι με κομμένη εξάτμιση, το μπάσο στο Χιουντάι Κουπέ είναι η μόνη σου ασχολία και κρυφή σου επιθυμία είναι ένα περίστροφο για την απόλυτη μαγκιά. Μπροστά σε ένα μάτσο χεσμένων, λίγο πριν γίνεις σούπερ ήρωας, πλύσου. Άπλυτε.

Και μια απορία μου. Είμαι εξαιρετικά περίεργος να μάθω πόσα έσκασε ο άθλιος δήμαρχος της φοιτητομάνας Θεσσαλονίκης για να φέρει τον Μιχάλη Οτεγιάννη στη γιορτή των αγγέλων. Ναι, αυτό το τιποτένιο πανηγύρι για να ανάψει ο άχρηστος το δέντρο του.

Εφόσον ήσουν αθλητής ρε Παπαγεωργόπουλε, δεν άνοιγες κανά προποτζίδικο καλύτερα;…

Bonus στοιχείο: Καθώς έχανα τον χρόνο μου, το μάτι μου έπεσε εδώ:

Doraphobia: An abnormal and persistent fear of fur. Sufferers of this fear avoid fur-bearing animals such as dogs, cats, foxes, beavers and rabbits because fur is repulsive to them.

Ντοραφοβία. Η φοβία της γούνας. Η απόδειξη πως οι Δράκουλες γεννάνε λυκανθρώπους.

Mr.Kaya