Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΒΙΑΣΤΙΚΩΝ

Είναι κρίμα και άδικο να συμπιέζεις τον εαυτό σου ανάμεσα σε λογής ρολόγια. Όμως αυτό συμβαίνει σε πολλούς (αν όχι σε όλους) από εμάς. Περάσανε εποχές που κοιτούσα το ταβάνι χωρίς κανένα προφανή λόγο και σκοπό , χάνοντας έτσι ατελείωτες ώρες από την σύντομη ζωή μου και τώρα που πήρα απόφαση να κάνω κάποια πράγματα κατάλαβα ότι απλά δεν μου φτάνει ο χρόνος!

Οι 24 ώρες δεν είναι αρκετές! Ούτε οι 7 μέρες! Ειδικά όταν αφήνεις έξω από την ατζέντα σου πράγματα που σου αρέσουν, για να κάνεις πράγματα που πρέπει. Δύσκολο να ισορροπήσεις κάπου ανάμεσα. Αυτοί που το καταφέρνουν είναι οι σύγχρονοι μάγκες κατά την άποψή μου.

Όσο και αν προσπάθησα να τρέξω όσο και η εποχή, πείστηκα ότι δεν φτάνουν 5 ώρες γυμναστικής την ημέρα για να μπορέσεις να την ακολουθήσεις. Οπότε, στο μυαλό μου ξεπρόβαλε μια λύση που μοιάζει ελκυστική: Θα επιβάλλω εγώ τον δικό μου ρυθμό! Και ας φύγουν όλοι πιο μπροστά και ας ανέβουν όλοι ψηλότερα. Γιατί πολύ απλά κουράστηκα!

Τρέχουμε να προλάβουμε , να προλάβουμε , να προλάβουμε και όταν φτάνουμε εκεί που θέλαμε δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Χάνουμε το ταξίδι. Και αυτό ισχύει σε όλα. Στη δουλειά, στις εμπειρίες, στο φανάρι,στα ταξί, στο μετρό,στα χόμπι (ακόμη και στα blog!) Κλείνοντας θα χρησιμοποιήσω μια φράση από το ποίημα του μέγιστου Καβάφη "Ιθάκη":

Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος

Σοφά λόγια...

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ