Κίτρινα Ταξίδια

Ξόδεψα τα χρόνια μου για να ξεχάσω τα τραγούδια που μας έμαθαν.

Κουράστηκα να ψάχνω τη χαμένη ευτυχία που ακούμπησαν στα πρόσωπα

μιας ντουζίνας Σεπτεμβρίων, κι άλλο λίγο.

Φωνάζω σιωπηλός δίπλα στον τοίχο, πως γκρίζαρε το άσπρο εκείνων,

εκείνων που που ντύθηκαν μ' αίμα για ν' αλλάξουνε τον κόσμο.

Ντύνομαι λέξεις και με τις χούφτες τους μου κλείνουνε το στόμα.

Ξύνουν με κέρματα το θόλο του μυαλού μου,

και νανουρίζουν τη φωνή μου σε κίτρινα ταξίδια, σκουριασμένων αλυσίδων,

που τις βλέπουν όσοι αρνήθηκαν το χρώμα.

Χτικιό στον ήλιο που γελάει σαν περνούν οι εποχές των θλιβερών και των πνιγμένων...