Φιμωμένη Δημοσιογραφία
Απόγευμα στη Θεσσαλονίκη, το κλιματιστικό λιβανίζει τον χώρο, η οθόνη σου καίει τα μάτια.
Διάλειμμα για τηγάνι, επιβίωση στον κόσμο των φοιτητών. Πριν αναχωρήσω για την εμπόλεμη ζώνη, ανοίγω το κουτί του σατανά, έτσι, για παρέα, όπως η γιαγιά μου τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Μοναδική διαφορά, εγώ πάνω στην συσκευή έχω μόνο σκόνη, ενώ η γιαγιά ένα απελπιστικά λευκό σεμεδάκι που κρύβει το ένα τρίτο της οθόνης.
Στον διάλογο των χιλιοτραγουδισμένων σειρών του Φώσκολου, το κενό στη μέση των πρωταγωνιστών που μουρμουρίζουν, κάλυπτε με αξιώσεις το κομμάτι της προίκας μου. Το μοναδικό μας πρόβλημα ήταν όταν κάποιος έκανε μονόλογο. Το ύφασμα ενώνονταν με αυτό της γραβάτας.
Μετά το χιλιοστό εξακοσιοστό ενενηκοστό δεύτερο επεισόδιο, καταλάβαινε ακόμα και τους κομπάρσους από τη φωνή. Άρα το σεμεδάκι έμεινε ηρωικά στη θέση του, για να αποδεικνύει στις γειτόνισσες, ποιος κυριαρχεί στη σταυροβελονιά.
Κρατική τηλεόραση, εκπομπή πολιτικού σχολιασμού, παρουσίαση Μανώλης Κοττάκης. Ακόμα βασανίζω το μυαλό μου, πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να διαθέτει δερμάτινη πολυθρόνα στο βασίλειο της Νέας Ελληνικής Τηλεόρασης.
Κυβερνητικοί αυλικοί. Αυτοί που έβαψαν τα μάτια τους με χρώματα, και κατόρθωσαν να καπαρώσουν καρέκλες στα τραπέζια της εξουσίας. Στην ΕΤ3 της πρακτικής, οι ιδέες σου δεν οφείλουν να κοστίζουν. Το κόστος σε οδηγεί στον κουβά.
Πατώντας πλήκτρα σε ένα δαιμονισμένο τηλεκοντρόλ, αλλάζεις στρατόπεδα. Ιδιώτες. Αντικειμενικοί επιχειρηματίες: κάτι πέρα από οξύμωρο.
Εξουσία και κανάλια. Κανάλια και κόμματα. Δημοσιογράφοι και κόμματα. Δημοσιογράφοι του κώλου. Αλήτες που πετούν λάσπη στο σώμα μιας τέχνης και μοιράζουν τη ρετσινιά του ρουφιάνου, του γλοιώδη, του κομματικού εκπροσώπου που ντύνει μια κατευθυνόμενη καθημερινότητα.
Σκοτάδι.
Για να δοθεί νέα πνοή στη δημοσιογραφία, πρέπει να πεθάνουν οι προηγούμενοι. Και αυτοί, θα κατορθώσουν να μολύνουν τους πιτσιρικάδες πριν μας αφήσουν καιρούς.
Αυτούς με την πρακτική στην πλάτη, με την πένα στο λαιμό και τις βουτιές στην λογοκρισία.
Διάλειμμα για τηγάνι, επιβίωση στον κόσμο των φοιτητών. Πριν αναχωρήσω για την εμπόλεμη ζώνη, ανοίγω το κουτί του σατανά, έτσι, για παρέα, όπως η γιαγιά μου τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Μοναδική διαφορά, εγώ πάνω στην συσκευή έχω μόνο σκόνη, ενώ η γιαγιά ένα απελπιστικά λευκό σεμεδάκι που κρύβει το ένα τρίτο της οθόνης.
Στον διάλογο των χιλιοτραγουδισμένων σειρών του Φώσκολου, το κενό στη μέση των πρωταγωνιστών που μουρμουρίζουν, κάλυπτε με αξιώσεις το κομμάτι της προίκας μου. Το μοναδικό μας πρόβλημα ήταν όταν κάποιος έκανε μονόλογο. Το ύφασμα ενώνονταν με αυτό της γραβάτας.
Μετά το χιλιοστό εξακοσιοστό ενενηκοστό δεύτερο επεισόδιο, καταλάβαινε ακόμα και τους κομπάρσους από τη φωνή. Άρα το σεμεδάκι έμεινε ηρωικά στη θέση του, για να αποδεικνύει στις γειτόνισσες, ποιος κυριαρχεί στη σταυροβελονιά.
Κρατική τηλεόραση, εκπομπή πολιτικού σχολιασμού, παρουσίαση Μανώλης Κοττάκης. Ακόμα βασανίζω το μυαλό μου, πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να διαθέτει δερμάτινη πολυθρόνα στο βασίλειο της Νέας Ελληνικής Τηλεόρασης.
Κυβερνητικοί αυλικοί. Αυτοί που έβαψαν τα μάτια τους με χρώματα, και κατόρθωσαν να καπαρώσουν καρέκλες στα τραπέζια της εξουσίας. Στην ΕΤ3 της πρακτικής, οι ιδέες σου δεν οφείλουν να κοστίζουν. Το κόστος σε οδηγεί στον κουβά.
Πατώντας πλήκτρα σε ένα δαιμονισμένο τηλεκοντρόλ, αλλάζεις στρατόπεδα. Ιδιώτες. Αντικειμενικοί επιχειρηματίες: κάτι πέρα από οξύμωρο.
Εξουσία και κανάλια. Κανάλια και κόμματα. Δημοσιογράφοι και κόμματα. Δημοσιογράφοι του κώλου. Αλήτες που πετούν λάσπη στο σώμα μιας τέχνης και μοιράζουν τη ρετσινιά του ρουφιάνου, του γλοιώδη, του κομματικού εκπροσώπου που ντύνει μια κατευθυνόμενη καθημερινότητα.
Σκοτάδι.
Για να δοθεί νέα πνοή στη δημοσιογραφία, πρέπει να πεθάνουν οι προηγούμενοι. Και αυτοί, θα κατορθώσουν να μολύνουν τους πιτσιρικάδες πριν μας αφήσουν καιρούς.
Αυτούς με την πρακτική στην πλάτη, με την πένα στο λαιμό και τις βουτιές στην λογοκρισία.
Mr.Kaya
(mediasoup)
(mediasoup)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου