ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ

Την καλημέρα μου σε όλους. Μετά τα 2.000.000 δένδρα, κάηκε και το πελεκούδι με τις βάσεις. 18.500 περίπου μόρια, για το παιδαγωγικό. Σε 3 χρόνια θα ξεπεράσει και την Ιατρική. Όλοι θα γίνουμε δάσκαλοι και καθηγητές. Το αν μας αρέσουν τα παιδιά ή όχι, είναι άλλο θέμα.
Σημασία έχει να τα ξύνουμε και να πέφτει το χρήμα κάθε μήνα. Αυτό είναι το όνειρο μας σήμερα. Ή μάλλον καλύτερα, το όνειρο των γονιών που θέλουν να δουν το παιδί τους να εργάζεται και όχι να ζει με το επίδομα ανεργίας.

Το ίδιο και στις Στρατιωτικές σχολές. Αποζητούμε μονιμότητα και ας μην μας αρέσει η δουλειά μας. Εκεί οδηγηθήκαμε από την σύγχρονη Ελληνική κοινωνία.
Όλη αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία των τελευταίων χρόνων, που ξεκινάει από τις κυβερνήσεις και καταλήγει σε καθέναν από εμάς, είναι πολύ πιο καταστροφική από κάθε πυρκαγιά.
Έχει χαθεί το νόημα της ερώτησης, " τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; ".
Αφού δεν έχει σημασία τι θέλουμε. Πλέον έχει σημασία τι θα γίνουμε.

30.000 παιδιά θα μείνουν εκτός Πανεπιστημίων. Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω, όσο και να προσπαθώ. Υπάρχουν δεκάδες σχολές με εκατοντάδες κενές θέσεις. Γιατί; Επειδή δεν έπιασε ο υποψήφιος τη βάση του 10. Προσωπικά, θεωρώ αυτό το μέτρο ως το πιο αποτυχημένο των τελευταίων ετών.

Ο άλλος ρε παιδί μου, θέλει να γίνει μουσικός. Να αποκτήσει τη μουσική παιδεία.
Πρέπει να γράψει καλά, σε μαθήματα που δεν τον ενδιαφέρουν.
Έτσι χάνεται ένας Μπετόβεν.
Χάθηκε γιατί δεν έπιασε τη βάση.

Στην ίδια κατάσταση, χιλιάδες παιδιά. Εκτός από το γεγονός της έλλειψης κινήτρου, έχουμε και άδεια πανεπιστήμια. Επαγγελματική αποκατάσταση μηδέν.
Δεν έχουμε καταλάβει ότι έτσι σκοτώνουμε όνειρα. Σκοτώνουμε ζωές. Κατευθύνουμε ανθρώπους προς την απαξίωση. Κοινωνική και οικονομική.

Θέλω να γράψω πολλά. Λόγια δεν βρίσκω. Το σύστημα της παιδείας στην χώρα μας, δεν είναι σάπιο. Αν ήταν, θα υπήρχε ελπίδα βελτίωσης. Είναι ανύπαρκτο.

Σκεφτείτε λίγο την αλληλεπίδραση που έχει ο μαθητής, με τον "μονιμά" καθηγητή.
Ο καθηγητής το ξύνει, παραδίδει απλώς το μάθημα. Δεν έχει όρεξη και μεράκι για αυτό που κάνει. Δεν εμπνέει τον μαθητή. Ο μαθητής βαριέται το μάθημα. Δεν δίνει το 100% του εαυτού του. Πληρώνει 3000 Ευρώ στα φροντιστήρια, για να μάθει αυτά που υποτίθεται ότι μαθαίνει δωρεάν στο σχολείο. Ο καθηγητής ¨βάζει¨τεστ. Ο μαθητής γράφει 20, αλλά δεν πολυπροσέχει στο μάθημα. Βαριέται. Τελικά, παίρνει 16 στο εξάμηνο. Η διαφορά των 4 αυτών μονάδων, μετατρέπεται σε μόρια. Για 1 μόριο, μπορεί να αλλάξει ηζωή σου. Τόσο απλά.

Ας μην περιμένουμε από 18 χρονών παιδιά, να είναι πλήρως συνειδητοποιημένα και κατασταλαγμένα στο τι θέλουν να κάνουν.
Ας τους δώσουμε επιλογές, καλούς καθηγητές και πραγματική δωρεάν παιδεία.