Ήταν εκεί...

Ήταν στον αέρα. Στα ροζιασμένα χέρια της γιαγιάς στα μαλλιά μου. Στα ξύλα του χειμώνα στην αυλή. Στη μυρωδιά του οινοπνεύματος. Στον πάγο που φλέρταρε με τον καπνό. Στις πυγολαμπίδες που έκλεβαν το φως της μέρας. Στον γλυκό ύπνο της ανάγκης. Στα βήματα του χορού. Στον κύκλο μιας παράδοσης που ξέχασε να σβήσει. Στον χλωμό πλάτανο. Στο ρολόι που σημάδευε τα μεσάνυχτα, όταν ο ήλιος έδυε. Ήταν στα υγρά βράδια. Στα ανήσυχα βράδια. Στα μεθυσμένα βράδια. Στις σταγόνες της βροχής που ζεματούσαν τα γυμνά μου χέρια. Στις ζωές που ανθίζουν σαν κρύβεται ο ήλιος. Στο φεγγάρι που έψαχνε το άλλο του μισό. Σε κείνο το φεγγάρι που σου άνοιγε το στόμα. Που γλιστρούσε στην ανάσα σου. Που έκανε στάχτη τις λέξεις. Στ' αστέρια που βουτούσαν για τις δικές μου ευχές. Στο χαμόγελό της, όταν αγκάλιαζε τον κόσμο μου, κάτω από έναν ουρανό που σκοτεινιάζει όταν την βλέπει...
Ήταν εκεί ο Αύγουστος...