Δονητής οργάνων

Έτσι τη πάτησα και εγώ. Κάθισα και άκουσα αυτά που μου έλεγε η Forget-me-not, ο Προμηθέας και ο Kayas.
"'Γίνε δωρητής οργάνων, βοηθάς έτσι τους συνανθρώπους σου, έχεις μια χαρά όργανα, τι να τα κάνεις όταν ψοφήσεις κλπ"
Πως να αντισταθώ σε τέτοια γενικευμένη επίθεση? πείστηκα!!!

και έτσι, για να πάρω μια γεύση πως είναι να είσαι δωρητής οργάνων και επειδή δε μπορούσα να περιμένω πότε θα πεθάνω, άρχισα να α δωρίζω από την επόμενη ημέρα.
Συμβουλεύτηκα γιατρούς για το ποια όργανα θα μπορούσα να δώσω χωρίς να πεθάνω.
Έτσι πρώτα χάρισα το ένα μου νεφρό σε κάποιον που του είχαν πονέσει τα δικά του από τα γέλια και θα πέθαινε. Γελούσε τόσο πολύ επειδή δούλευε στη βουλή και ξεκαρδιζόταν καθημερινά από τις μαλακίες που άκουγε να λένε οι πολιτικοί όταν δεν υπήρχαν κάμερες και μικρόφωνα.
Την επόμενη ημέρα έδωσα το ένα μου πνευμόνι σε έναν ετοιμοθάνατο μεσήλικα ο οποίος είχε κατάμαυρα τα δικά του και ο οποίος ζούσε στο κέντρο, απ' ότι μου είπε ο γιατρός του. Δε ρώτησα σε ποιο κέντρο, της Αθήνας ή της Θεσ/νίκης επειδή έχασα το ενδιαφέρον μου, όταν μου απάντησε στην ερώτηση αν ο ασθενής κάπνιζε ίσως υπερβολικά. Μου απάντησε ο ντόκτωρ "Όχι, ποτέ του δεν έβαλε τσιγάρο στο στόμα, αλλά αν μένεις στο κέντρο της πόλης, είτε καπνίζεις είτε όχι είναι το ίδιο πράγμα"
Αποφάσισα να κόψω το κέντρο της πόλης, τουλάχιστον ως επιλογή διαμονής.
Πέρασε μια εβδομάδα και χτύπησε το τηλέφωνό μου. Κάποιος ενδιαφερόταν για το μπουζούκι μου. Του είπα ότι έκανε λάθος στα όργανα και πως δεν έχω μπουζούκι. Μου ζήτησε συγνώμη για την ενόχληση, του είπα δε πειράζει, να πάει να γαμηθεί. Με ευχαρίστησε για τα καλά μου λόγια και με ρώτησε αν έχω κάποιον γνωστό για να ακολουθήσει τη συμβουλή μου. Του είπα ότι όλοι μου οι γνωστοί είναι καθάρματα και του έδωσα τα τηλέφωνά τους.
Είναι τελικά μεγάλη ικανοποίηση να μπορείς να ευχαριστείς τους ανθρώπους γύρω σου!
Οι ημέρες περνούσαν και εγώ ένιωθα όλο και πιο καλά, όλο και πιο ελαφρύς, όλο και πιο άνθρωπος.
Ένας ταβερνιάρης μου ζήτησε μερικά μέτρα από το έντερο μου επειδή περίμενε ένα γκρουπ ανθρωποφάγους και ήθελε να τους ετοιμάσει μια ελληνική σπεσιαλιτέ, το φημισμένο κοκορέτσι προσαρμοσμένο στα γούστα τους.
Έτσι βοήθησα τη τουριστική προβολή της χώρας μας.
Το ένα μου μάτι το χάρισα σε μια φίλη του Προμηθέα επειδή ως σεξομηχανή ο ίδιος της είχε πετάξει τα μάτια της όξω και είχε τυφλωθεί. Τώρα μου δινόταν επίσης η ευκαιρία, ως μονόφθαλμος να βασιλέψω στο βασίλειο των τυφλών. Στην Ελλάδα πχ.
Ο καιρός περνούσε και λιγόστεψαν τα όργανα που μπορούσα να διαθέσω.
Το χέρι μου το ζήτησε μια πλούσια και όμορφη χωρίς καθόλου εσωτερικό κόσμο. Το καλοσκέφτηκα πέντε δευτερόλεπτα και της το έδωσα. Έχω εγώ εσωτερικό κόσμο, αρκεί και για τους δύο μας.
Για να μη τα πολυλογώ, αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι κανένας δε ζήτησε τα πιο βασικά όργανα που έχουμε εμείς οι άντρες και μόνο εμείς οι άντρες. Οι γυναίκες δεν έχουν κανένα από τα δύο.
Εννοώ το πουλάκι μου και τη καρδιά μου.
Και άντε, πουλάκια βρίσκουν όποτε και όσα θέλουν οι γυναίκες και δε τους λείπουν.
Τη καρδιά όμως? Όργανο που δεν έχουν οι γυναίκες. Καμία δεν την ήθελε?

Γιατί βρε κορίτσια.....?