ΤΑ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΜΕΓΑΦΩΝΑ

Αυτά που κάνουν την σειρήνα. Αυτά που είχαν στις φυλακές. Αυτά που όταν ηχούσαν όλοι στέκονταν προσοχή και τα κοιτούσαν με ένα βλέμμα που χάνονταν στον άνεμο. Λες και οι σκέψεις τους κοκάλωναν. Σαν να φυτεύτηκαν στη σελήνη και από κει να πέρασε ένας κομήτης,να τον καβάλησαν και να πέταξαν μακριά μαζί του σε άλλους γαλαξίες. Λες και η θάλασσα φουρτούνιασε ξαφνικά και ξέβρασε πτώματα και ναυάγια.
Τέτοιες μέρες αισθάνομαι κάπως έτσι. Όταν κάθομαι και κοιτάζω παρελθόν και λάθη. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.
Θέλω απλά να χαλαρώσω. Να κοιτάζω πρόσωπα γνώριμα,να ακούω φωνές χαρούμενες και να νιώθω καρδιές οικείες.
Δε θέλω να σε μελαγχόλησω καλή μου,αλλά να,δεν μπορώ και να μην στο εξομολογηθώ. Όλοι μας περνάμε τις "φάσεις" μας. Ναι,αυτές που σου μοιάζουν να διαρκούν μήνες αν και είναι κάτι μέρες. Σε αυτές που σου μιλάνε και συ αγναντεύεις το υπερπέραν και απαντάς με ένα "ναι,ναι".
Σκοτώνω τις στιγμές μου. Σκοτώνω την ώρα μου. Σκοτώνω τις ευκαιρίες μου. Σκοτώνω το μέλλον μου.
Όλοι είμαστε στη "φάση" μας. Σε μια διαρκής φάση που μας σκοτώνει με ένα τρόπο αργό και σαδιστικό. Ας κάνουμε κάτι να ξεφύγουμε από αυτή τη ραστώνη.
Εγώ το ξεκινάω από τώρα μακριά από ίντριγκες και καρφώματα γιατί με ενδιαφέρει η ζωή μου και όχι ο θάνατος σου...