Για σένα...

Να σε θυμάμαι άσε με...
Όπως ήσουν τότε...
Όταν ακόμα δεν υπήρχες...
Ουρλιάζει ξάφνου ο άνεμος,
χτυπώντας το κλεισμένο μου παράθυρο
Είναι ένα δίχτυ ο ουρανός
γεμάτο σκούρα ψάρια.
Έρχονται δω να χτυπηθούν όλοι οι άνεμοι. Όλοι...
Γδύνεται η βροχή.
Περνάνε τα πουλιά λες και τα κυνηγάνε
Ο άνεμος. Ο άνεμος...

Η καταιγίδα στροβιλίζει σκούρα φύλλα,
Τις βάρκες ξαμολάει που απόψε αγκυροβόλησαν στον ουρανό.

Εσύ δεν βρίσκεσαι εδώ...
Δεν φεύγεις.
Εσύ θα μου αποκριθείς ως τη στερνή κραυγή

Πλάι μου κουλουριάσου σαν να φοβάσαι.
Κι όμως πέρασε κάποτε από τα μάτια σου,
ένας περίεργος ίσκιος.

Τώρα, ακόμα και τώρα, μικρή,
Μου φέρνεις αγιοκλήματα, κι έχεις ως και τα στήθια μυρωμένα...
Κι ενώ θλιμμένος ο άνεμος καλπάζοντας δολοφονεί τις πεταλούδες,
εγώ σ’ αγαπώ...
Κι χαρά μου δαγκώνει το στόμα σου το κορομηλένιο.

Πόσο θα πόνεσες ως να με συνηθίσεις.
Εμέ και την ψυχή μου την άγρια και μοναχική.
Και τ’ όνομά μου που όλοι τ' αποδιώχνουν...
Έχουμε δει τόσες φορές να φλέγεται ο Αυγερινός,
φιλώντας μας στα μάτια, και πάνω απ’ τα κεφάλια μας να ξετυλίγονται
τα δειλινά σαν γυριστές βεντάλιες...

Τα λόγια σου έγιναν βροχή πάνω σου
και σε χάιδεψαν.
Από καιρό αγάπησα τον ήλιο του κορμιού σου το σιντεφένιο...

Πάμπλο Νερούντα

Αφιερωμένο...