Τον λυπάμαι τον Κώστα… μόνος στα μπαλκόνια και στη βροχή...

Παρατηρώντας τις τελευταίες ημέρες το πολιτικό σκηνικό και τις εμφανίσεις των πολιτικών όλων των πλευρών και όλων των τάσεων, έχω φτάσει στο σημείο να λυπάμαι τον Καραμανλή, τον πρωθυπουργό της χώρας, που οι δημοσκοπήσεις τον βγάζουν ως καταλληλότερο (όπως κάποτε με τον Σημίτη).
Φυσικό είναι, να είναι και ο καταλληλότερος, όταν η κυριαρχία του είναι δεδομένη μεταξύ των τυφλών, αλλά… είναι για να τον λυπάσαι… Μόνος του στα μπαλκόνια, με ζέστη, βροχή, αστραπές και κεραυνούς, προσπαθεί να συσπειρώσει, προσπαθεί να πείσει για τις αγαθές του προθέσεις.
Δεν έχει να προβάλει κανέναν στο πλευρό του. Όποιον και αν σκεφτεί, είναι βουτηγμένος σε κάποιο σκάνδαλο ή απομακρύνεται από κοντά του σαν τα ποντίκια που τρέχουν να σωθούν όταν το καράβι βυθίζεται. Τι κι αν φταίει ή δεν φταίει ο καπετάνιος… τα ποντίκια τρέχουν να σωθούν…
Κανείς δεν έχει το ψυχικό σθένος, την κομματική πίστη και την ιδεολογική συνέπεια για να συμπαρασταθεί στον αρχηγό του. Βγαίνουν αραιά και που, κάποιοι, ψελλίζουν διάφορες ανοησίες και εξαφανίζονται για να μην τους πάρουν με τα γιαούρτια!

Διαβάστε τη συνέχεια στο http://kostasxan.blogspot.com/