ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΣΚΟΥΛΗΚΙ
Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Κοιτάξτε! Μια πανηγυρική παράσταση είναι,
Σε αυτά τα τελευταία έρημα χρόνια.
Ένα πλήθος αγγέλων φτερωτό, στολισμένο
Με πέπλα, και στα δάκρυα βουτημένο,
Κάθεται σ’ένα θέατρο για να δει
Ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο,
Ενώ η ορχήστρα στενάζει κάθε τόσο
Τη μουσική των κόσμων.
Μίμοι, στο σχήμα του Υψίστου ντυμένοι,
Σιγομιλάν και σιγομουρμουρίζουν,
Και δώθε κείθε ξεπετάγονται,
Νευρόσπαστα σωστά, που πηγαινώρχονται
Στις διαταγές τεράστιων άμορφων στοιχείων,
Που αλλάζουνε τα σκηνικά μπρός πίσω,
Σαλεύοντας με όρνιου φτερά
Την αόρατη ένα γύρω δυστυχία.
Το ποικιλόμορφο αυτό δράμα, σίγουρα
Δεν θα βολέψει να λησμονηθεί,
Μ’αυτό το φάντασμα που αιώνια κυνηγιέται
Απώνα πλήθος, όπου δε βολεί να το τσακώσει
Μεσ’ έναν κύκλο, όπου αιώνια στρέφοντας
Ματαγυρνά στην ίδια θέση πάντα,
Κι όπου περίσσα τρέλα και πιότερη αμαρτία
Και φρίκη της πλοκής του, ειν’ η ψυχή.
Μα ιδέστε, μεσ’στη χλαλοή των μίμων
Μια χαμόσυρτη μορφή που εισβάλει,
Ένα πράμα αιματοκόκκινο, που νηματόστριφο
Προβάλλει από τα ερημοσκότεινα βάθη της σκηνής.
Σα νήμα γυροστρέφει, γυροστρέφει,
Και σ’αγωνία θνητών οι μίμοι γίνονται βορά του,
Και κλαίνε λυγμικά τα σεραφείμ,
Θωρώντας τις μασέλες του ερπετού,
Από αίμα ανθρώπινο να ξεχειλάνε.
Κι έσβυσαν,έσβυσαν με μιας όλα τα φώτα,
Κι εμπρός απ’ ολες τις τρεμουλιαστές μορφές
Η αυλαία νεκροσάβανο
Πέφτει με τη μανία μιας καταιγίδας,
Ενώ οι άγγελοι χλωμοί κι αποσβησμένοι
Σκώνονται, ρίχτουνε τα πέπλα και βεβαιώνουνε
Πως το έργο αυτό ειν’ η τραγωδία που λέγεται “Ανθρωπος”
Κι ο ήρωάς του είναι το Κυρίαρχο Σκουλήκι
3 σχόλια:
«Όλα τα φώτα σβήσανε, ούτ'ένα πια δε μένει,
Και σα φορτούνα που ξεσπά, η αυλαία κατεβαίνει,
Και σαβανώνει τους νεκρούς στο ματωμένο χώμα,
Κι εκείνους που δεν πέθαναν και σπαρταρούν ακόμα.
Οι Άγελοι σηκώνουνται, τα πέπλα πίσω ρίχνουν,
Ξεσκέπαστο, κατάχλωμο το πρόσωπό τους δείχνουν.
-Η τραγωδία ο άνθρωπος είναι αυτή- μας λένε,
-Με ήρωα το Σκώληκα Κατακτητή-, και κλαίνε.»
Καταπληκτικό, ένα από τα αριστουργήματα του Πόε. Πόσο δύσκολο είναι όμως να το αποδώσεις σε μια άλλη γλώσσα! Είχα ψάξει παλιότερα όλες τις υπάρχουσες στα ελληνικά μεταφράσεις του Ποε. Είναι πολύ δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να αποδώσεις ένα ποίημα και νοηματικά και έμμετρα αλλά διατηρώντας ταυτόχρονα και την μουσικότητα των στίχων. Δυστυχώς δεν έχω βιβλία εδώ που βρίσκομαι όμως θυμάμαι απέξω την τελευταία στροφή από την καλύτερη, κατά την γνώμη μου, μετάφραση του συγκεκριμένου ποιήματος.
φιλικά
Έχεις δίκιο σε αυτό που λες.
Παρ'όλα αυτά βρήκα μια πολύ ωραία έκδοση που είχε και το πρωτότυπο δίπλα.
Και το απόσπασμα που έγραψες αν και ίσως να μην είναι όπως το πρωτότυπο παρ'όλα αυτά είναι όντως καταπληκτικό!
Αν θυμάσαι ποια είναι αυτή η έκδοση πες μου.
Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο.
Δυστυχώς δεν θυμάμαι την έκδοση. Μόνο τα ονόματα Στέφανος Μπεκατώρος και Κοσμάς Πολίτης. Πρέπει να έχουν κάποια σχέση με την μετάφραση(κάπως πιο ελεύθερη όντως, που στέκει και αυτόνομα σαν ποίημα). Ίσως τα καταφέρω την άλλη εβδομάδα να φέρω το βιβλίο.
Δημοσίευση σχολίου