...ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ...ΚΑΠΟΙΟΥΣ

Το Ζητούμενο είναι το ίδιο παντού. Ελευθερία και Δικαιοσύνη για όλους. Το ένα συνεπάγεται και προϋποθέτει το άλλο. Η Ελευθερία η δική μου ΔΕΝ σταματάει εκεί
που αρχίζει η δική σου. Η Ελευθερία η δική μου και η δική σου ξεκινούν και σταματούν μαζί. Όταν το καταλάβουμε αυτό τότε οι λέξεις και οι έννοιες αυτές
θα αποκτήσουν το νόημα που τις αξίζουν.

Όταν καταλάβουμε ότι ο μόνος τρόπος, η μόνη ανθρώπινη επινόηση που μπορεί να μας κρατήσει σε κάποιο επίπεδο και μπορεί να δικαιολογήσει την ανωτερότητά μας, είναι η Δικαιοσύνη,τότε πολλά θα αλλάξουν. Η απουσία Δικαιοσύνης οδηγεί στο χάος και η είναι η μόνη και αδιαμφισβήτητη αιτία του βολέματος,του τυφλού κομματικού οπαδισμού αλλά και τις ακραίας διεκδίκησης των όποιων αιτημάτων.

Το Δίκαιο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ηθική. Πώς μπορεί ο ηθικός να μην είναι δίκαιος; Πώς μπορεί ο δίκαιος να μη διακριθεί για το ήθος του;Συνεπώς η παντελής απουσία δικαιοσύνης ή η ελλειπής απόδοσή της οδηγούν την κοινωνία σε ρήξη με τους θεσμούς και με μαθηματική ακρίβεια στην αυτοκαταστροφή της. Δεν είναι η φτώχεια που μας οδήγησε εδώ. Ούτε η κρίση. Είναι η συνεχής και αδιάκοπη απομάκρυνσή μας από τη δικαιοσύνη. Δυστυχώς ο νόμος δεν είναι πάνω από όλους.(Τρανταχτό παράδειγμα η βουλευτική ασυλία και η άτυπη "ασυλία της δημοσιότητας".)

Ακόμη χειρότερα το έχουμε αποδεχθεί και ζούμε με αυτό. Το μπάχαλο λοιπόν ξεκινάει από εκεί και απλώνεται με ταχείς ρυθμούς προκαλώντας σήψη στο ήδη διάτρητο σύστημα και σύγχυση στην κοινωνία που ενώ καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά κάθεται στο κλουβί της και βγάζει τον σκασμό ή βγαίνει σε πλατείες και κουνάει σημαιάκια σε όποιον της λέει τα καλύτερα ψέματα που θέλει να ακούσει.

Και μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο κάποιοι εγκληματούν εις βάρος όλων μας με την αυτοπεποίθηση της ατιμωρησίας και το θράσος που τους τάισε η παθητική και μίζερη στάση μας, η αρρωστημένη νοοτροπία μας και το ύποπτο βόλεμά μας. Πάνω από όλα όμως εγκληματούμε εμείς οι ίδιοι κάθε φορά που με τη στάση μας δίνουμε το δικαίωμα σε κάποιους να μας κυβερνούν έτσι. Ας είναι. Ίσως αυτοί να μας αξίζουν τελικά.