Χωρίς αστέρια...

Ήταν άσχημη από μακριά απόψε. Και όσο πλησίαζες, τα φώτα της μπογιάτιζαν πορφυρό τον ουρανό. Η μυρωδιά της σε απωθεί. Περνάς τα διόδια, τα σύγχρονα τείχη της πόλης. Την Πύλη του Νέου Αξιού. Και μετά συνεχίζεις αλώβητος προς την πρόσοψή της. Δύσμορφη. Γκρινιάρα. Οι ήχοι της παράφωνοι. Πως μπορεί η καταραμένη, να με κάνει να χαμογελάω όταν την βλέπω; Κολυμπάς στη λεωφόρο μιας νοοτροπιάς που συνεχίζει να ανθεί μέσα από Και ο κόσμος της μοιάζει να έχει συνειδητοποιήσει πως πληρώνει νοίκι για να κατοικοεδρεύει στην παραλία. Τσουχτερό. Για ένα τετραγωνικό, περίπου 9 ευρώ. Το ποτό σου...
Κοιτάς τα φώτα. Το λιμάνι των σκιών, τους γερανούς που κατεβάζουν τον ήλιο στο κρεβάτι του, τα σιωπηλά τάνκερ. Και τον φτωχό ουρανό... Πως έμαθαν να ζουν χωρίς αστέρια;