ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΛΗΘΗ...(μέρος 1ο)

Είμαστε καινούργιοι,
κι ωστόσο υπάρχουμε από πάντα.
Είμαστε το παρελθόν στο μέλλον, ένας στρατός ανυπακοής.
Για αιώνες διαδηλώνουμε
στους δρόμους αυτής της πόλης,
τα όπλα μας είναι οι ιστορίες.
Πάνω στα εμβλήματά μας είναι γραμμένη η λέξη «αξιοπρέπεια».
Στο όνομά της πολεμούμε οποιονδήποτε
θέλει να κυριαρχήσει στους ανθρώπους,
στους αγρούς, στα δάση, στις πηγές,
στις επιθυμίες μας, στη φαντασία μας,
στα ποιήματά μας,
στη ζωή μας,
όποιον θέλει να κυβερνήσει αυθαίρετα,
να επιβάλλει την τάξη της Αυτοκρατορίας
και να εξαθλιώσει την κοινότητα.

Είμαστε τα πλήθη που το Σωτήριο Έτος του Κυρίου 391 προκαλέσαμε επεισόδια στον Ιππόδρομο. Πήραμε στη συνέχεια τα όπλα και εξεγερθήκαμε εναντίον των ευγενών και του αυταρχικού βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδοσίου για να βάλουμε τέλος στους φόρους, στα τέλη και στις επιτάξεις. Εισβάλουμε στα περισσότερα δημόσια κτίρια και πυρπολούμε τα ανάκτορα. Σκοτώνουμε στρατιώτες και άρχοντες. Ανάμεσά τους και τον έπαρχο της πόλης και στρατηγό της Ιλλυρίας, τον γότθο πολέμαρχο Βουτέριχο και καταλύουμε την εξουσία. Τότε ο Θεοδόσιος που είχε συμμαχήσει με τους Γότθους και τους είχε παραχωρήσει στρατιωτικά και διοικητικά αξιώματα όπως τη διοίκηση της Θεσσαλονίκης, τους υποσχέθηκε υποδειγματική τιμωρία. Ήρθε στη Θεσσαλονίκη προσποιούμενος ότι τα έχει λησμονήσει όλα. Μας καλεί στον ιππόδρομο, τάχα για αγώνες και εκεί διέταξε τη φοβερή σφαγή. Οι Γότθοι στρατιώτες όρμησαν την κατάλληλη στιγμή πάνω μας και μας έσφαζαν αδιακρίτως ηλικίας και φύλου. Ο αριθμός των θυμάτων ξεπέρασε τις 15000. Νοιώσαμε το αίμα να μπουκώνει τα ρουθούνια μας, αλλά είχαμε αρχίσει πλέον να πορευόμαστε και δεν θα σταματούσαμε ποτέ πια.

Είμαστε οι ανυπότακτοι κάτοικοι αυτής της πόλης που το έτος του Κυρίου 479 ξεσηκωθήκαμε ενάντια στον διοικητή - ύπαρχο της πόλης και τον βυζαντινό αυτοκράτορα Ζήνων που διαπραγματευόντουσαν με δώρα και χρήματα την αναχαίτιση των γότθων επιδρομέων. Οργισμένοι καταστρέφουμε τις εικόνες του αυτοκράτορα, πυρπολούμε ξανά τα ανάκτορα, καίμε τα αρχεία και λιθοβολούμε τον ύπαρχο Ιωάννη Κλαριανό. Η αυτοκρατορική φρουρά έρχεται με το μέρος μας και αντιστεκόμαστε με επιτυχία στην επιδρομή των γότθων. Ο Ζήνων στέλνει τότε τον πατρίκιο Αδαμάντιο με ισχυρά στρατεύματα για να καταπνίξει την εξέγερση. Δολοφονούνται πολλοί από εμάς και ακόμα περισσότεροι καταλήξαμε στα κάτεργα, όμως τίποτα πλέον δεν θα ήταν όπως πριν...

Είμαστε τα πλήθη των φτωχών κατοίκων που το έτος του Κυρίου 1205 επαναστατούμε εναντίον των βυζαντινών ευγενών της πόλης και του λατίνου δυνάστη, κατακτητή και βασιλιά της πόλης Βονιφάτιου του μαρκησίου του Μομφεράτου, ο οποίος βρίσκεται σε πολεμικές επιχειρήσεις στην νότια Ελλάδα. Σκοτώνουμε τους περισσότερους από την βασιλική φρουρά της πόλης, λεηλατούμε τα σπίτια και τις επαύλεις πολλών ευγενών, καίμε τις καθολικές εκκλησίες. Τέλος απομονώνουμε και πολιορκούμε για ένα μήνα την βασίλισσα Μαρία-Μαργαρίτα της Ουγγαρίας γυναίκας του Βονιφάτιου και την αντιβασιλεία στην ακρόπολη της πόλης. Μετά από ένα μήνα ο Βονιφάτιος επιστρέφει και δολοφονεί 2500 από εμάς. Ηττηθήκαμε αυτή τη φορά, αλλά ο σπόρος επρόκειτο σύντομα να καρποφορήσει.

*Το κείμενο αυτό όπως και αυτά που θα ακολουθήσουν δεν είναι γνωστό από ποιόν και πότε γράφτηκαν.Η συνέχεια αύριο στο 2ο μέρος.