O TZITZIKAΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ

Ποιος μπορεί να διαφωνήσει άλλωστε;Την οικονομική κρίση πρέπει να την πληρώσουν τα αφεντικά. Αυτοί την δημιούργησαν,αυτοί να την πληρώσουν. Δεν είναι ούτε αριστερή,ούτε δεξιά,ούτε πάνω-κάτω άποψη. Είναι το σωστό,το πρέπον. Ο καθένας να έχει τις συνέπειες των πράξεων του. Την απληστία του γκόλντεν μπόι να την χρεωθεί ο ίδιος. Γιατί ο εργαζόμενος να χάνει την δουλεία του από την στιγμή που αυτός ήταν πάντα συνεπής.
Ήταν πάντα ο μέρμηγκας,ο καημένος μου. Πρωί-πρωί στη δουλειά και τέλος του μήνα 800 ευρώ. Δίκαιο δεν ήταν φυσικά αλλά είχε συνηθίσει την υπεραξία που παρήγαγε να την πληρώνεται το αφεντικό του. Το ανεχόταν τόσα χρόνια. Τώρα μόνο ανεργία. Και στο βάθος... σκοτάδι...
Από την άλλη ο τζίτζικας πάντα ήταν χαλαρός. Έβγαζε τα χρήματα του, από το γραφείο. Χαλαρός, απλά παρακολουθώντας τον μέρμηγκα να παράγει έργο - να του προσφέρει χρήματα. Έκανε τις επιλογές του. Ακολούθησε το ένστικτο και την απληστία του. Με την βοήθεια των κυβερνήσεων και του πολιτικού κόσμου, έβγαλε και άλλα.
Ξαφνικά μπαγιόκο στον κόσμο τέλος. Ο τζίτζικας και κάποιοι φίλοι του τα κράτησαν γι' αυτούς. Μέσα στην αναταραχή βρίσκουν την ευκαιρία και απολύουν τον καημένο τον μέρμηγκα. Τον ξεφορτώνονται γιατί, λένε, δεν έχουν να του δώσουν στο τέλος κάθε μήνα.
Οι 20 βασίλισσες - μέλισσες μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να δώσουν 1 τρις ευρώπουλα μήπως και (μας) σηκωθεί. Οι τζίτζικες τρίβουν τα χέρια τους. Γνωρίζουν πως και αυτά θα καταλήξουν στη τσέπη τους αργά ή γρήγορα. Και ο καημένος μέρμηγκας απλά συνεχίζει να ελπίζει, να φοβάται και να προσεύχεται για το αύριο...