Κομπογιαννίτες κοινωνοί

Στην άλλη πλευρά της γραμμής ακούω την αμερικανική airplay list της προηγούμενης χρονιάς. Κακή ποιότητα ήχου, κάποιος μασουλάει φρυγανιές πάνω στα χρήματα μου και πίνει τον καφέ του προσπαθώντας να αποφασίσει αν τελικά θα μου μιλήσει με τη γουλιά στο στόμα. Είναι οι στιγμές που δεν σου αναγράφουν ούτε στα πλάγια γράμματά τους που κινούνται με 180 μίλια την ώρα, στο κάτω μέρος της οθόνης. Σε εκείνη την οθόνη που σου λέει πως με ένα ασήμαντο ποσό, θα σου δώσουν τηλέφωνο, ίντερνετ, απεριόριστες κλήσεις προς σταθερά, προς χώρες του εξωτερικού, πως θα πετάς ιστό από τα χέρια σου, πως με μία απλή εγχείρηση θα είσαι ικανός να τηλεμεταφέρεσαι στο σημείο που φαντάζεσαι και πως θα αγιοποιήσουν τη γιαγιά σου.

Και ξυπνάς ένα πρωί χωρίς το τηλέφωνό σου να δίνει σημεία ζωής, καθώς "η γραμμή μεταφέρεται", ξυπνάς ένα πρωί που η σύνδεσή σου στο Ίντερνετ εξελίσσεται, βγάζει δόντια. Αλλά τα νέα δόντια σε τρυπούν πιο βίαια, πιο γρήγορα, με περισσότερο πόνο από τα παιδικά. Όλα στο βωμό των πωλήσεων... Κομπογιαννίτες κοινωνοί της πληροφορίας...
Ξυπνάς ένα πρωί και τινάζεις καλά το χαλί σου. Ίσως επικοινωνήσεις με σήματα καπνού. Όσο για τις φωτογραφίες, να 'ναι καλά τα ταχυδρομικά περιστέρια...