Προεδρευόμενη Αναξιοκρατία

Είναι οι μέρες μας...
Βγάζεις δειλά το πουλόβερ.
Ξεμυτίζεις στο μπαλκόνι για να δεις αν το δέρμα σου αντέχει την θερμοκρασία.
Νέα δεδομένα.
Η γενιά του καφέ ετοιμάζεται να απλώσει το κορμί της απέναντι στον ήλιο.
Μοιράζει απλόχερα τα χαρτιά που ιδρώνει ο πατέρας...
Σε κουταλιές καφέ, σε ζάχαρη,
στο παιχνίδι της ανώριμης επίδειξης των κεκτημένων
όσων πολέμησαν στα προηγούμενα χρόνια,
αυτά των αξιώσεων...
Τα χρόνια που σου άνοιγαν τις πόρτες
και κοιτούσαν πόσο φούσκωνε το παντελόνι σου στον καβάλο,
και όχι πόσο εύκολα κατεβαίνει...
Φουσκώνω το στήθος μου από περηφάνια.
Ο τόπος των Ελλήνων,
κατόρθωσε να γεννήσει ένα ακόμα πολίτευμα.

Προεδρευόμενη αναξιοκρατία...