Το τόξο της Άρτεμης

Πρακτική...
Κάθομαι στον καναπέ με τα πόδια μου να αντιγράφουν τις κινήσεις του εκκρεμούς του Φουκώ, δίπλα από το μισοκαμμένο τραπεζάκι μου και μετρώ πόσες φορές δήλωσα πως έκανα "πρακτική". (Μισοκαμμένο, λόγω χρήσης κεριών, μπας και σαμποτάρω το ποσό που δίνω για τις κρατικές διαφημίσεις στα έντυπα, μέσω του λογαριασμού της μαμάς ΔΕΗ.) Μάλλον καλύπτω με σχετική άνεση τα δάκτυλα του χεριού μου. Και μα τον Δία, πολλές από δαύτες ξεπέρασαν τους τρισκατάρατους 6 μήνες. Δυσωδία μιας ωμής εκμετάλλευσης...
Γέμισαν τα χέρια μου ρόζους, η πλάτη μου θυμίζει το τόξο της Άρτεμης, οι ιδέες μου, μπήκαν στα συρτάρια ανίδεων, και οι λέξεις μου, σπαταλήθηκαν σε στήλες εμπορικής ακρότητας...

Καλύτερα να έκοβα ξύλα, με το τσεκούρι του παππού, στην αυλή συγχωριανών μου. Χαμένα χρόνια, κλεμμένες ζωές...