ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΣΤΟ Υ ΜAGAZINE

"Καλησπέρα σας

Ο λόγος που στέλνω αυτό το mail είναι γιατί πλέον δεν μπορώ να εκφράσω την αγανάκτησή μου και τον πόνο μου χωρίς κάποιος να πάθει κακό. Η ιστορία έχει ως εξής:
Ο πατέρας μου ετών 87 μέχρι πρότινος ήταν υγιέστατος. Παρ' όλα αυτά ο καρκίνος του χτύπησε την πόρτα. Μικροεστίες στην κύστη. Ευτυχώς για εκείνον η εξέλιξή του είναι αργή λόγω της προχωρημένης ηλικίας του. Έφτασε λοιπόν η ώρα που χρειαζόταν θεραπεία, καθετήρα , ορό κτλ. Στη Θεσσαλονίκη το πλέον κατάλληλο νοσοκομείο είναι το Θεαγένειο. Ή τουλάχιστον ήταν.
Ο πατέρας μου έχει κοντή μνήμη. Γεροντική άννοια. Έχοντας περάσει ένα παγκόσμιο με πάμπολλα τραύματα και έναν εμφύλιο όπου αναγκαζόταν να ανοίγει πυρ σε φίλους και ξαδέρφους του. Αυτό του το ελλάτωμα συχνά προκαλεί εκνευρισμό καθώς σε διάρκεια μιας ώρας μπορεί να ακούς τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά ή τις ίδιες ερωτήσεις μην μπορώντας να θυμηθεί ότι μόλις πριν από λίγο έλεγε το ίδιο. Κρατήστε το αυτό...
Στο Θεαγένειο λοιπόν σε μια τέτοια δύσκολη στιγμή που δεν κατάλαβε πού ήταν σηκώθηκε από το κρεβάτι και βγήκε στο διάδρομο όπου έπεσε και έσπασε το χέρι του. Ας μην μιλήσω για το ότι δεν ήταν κανείς σε όλο τον όροφο...Πάμε παρακάτω.
Τον μεταφέραμε στο Ιπποκράτειο για ορθοπεδικό. Όλα καλά ως εδώ. Δεν του είχε δοθεί εξιτήριο και θεωρήθηκε σωστό από τους γιατρούς του Θεαγένειου να φροντίσουμε πρώτα το χέρι του. Όταν όμως ήρθε η ώρα να επιστρέψει για την ,απαραίτητη για την υγεία του, θεραπεία οι γιατροί αρνήθηκαν να τον δεχτούν με τη δικαιολογία ότι είναι...υπερκινητικός!
Κουράστηκαν με λίγα λόγια να τον νταντεύουν...Μακάρι να μπορούσα να τον φροντίσω εγώ χωρίς να έχω την ανάγκη τους! Ας αφήσουμε λοιπόν τον όρκο που έχουν δώσει που έτσι και αλλιώς δεν τον θυμούνται ποτέ.
Mαλώνουν οι γιατροί μεταξύ τους με φράσεις του στυλ: "κουμάντο στον όροφό μου κάνω εγώ!" ή "μην πας σε αυτούς είναι μαλάκες" και άλλα τέτοια.Κλίκες ,παρέες και βεντέτες με φόντο τους αρρώστους! Και ρωτάω: Αντί για φακελάκι δεν γίνεται να τους φτιάξουμε έναν μεγάλο φάκελο στην αστυνομία; Ένας άνθρωπος ως πότε έχει δικαίωμα να ζήσει; Και ποιος θα το αποφασίσει αυτό; Οι γιατροί; Μπορούν οι γιατροί να επιλέγουν ασθενείς; Και μάλιστα με τη δικαιολογία ότι κάποιος είναι "υπερκινητικός";Σαφώς και όχι! Δηλαδή έπρεπε να είναι φυτό για να τον προσέξουν;
Το αποτέλεσμα είναι ο πατέρας μου να είναι στο σπίτι του, να έχουμε αφήσει τις δουλειές μας για να είμαστε συνέχεια από πάνω του χωρίς αυτό όμως να είναι αρκετό. Χάνει συνεχώς αίμα, πονάει και υποφέρει. Και όλα αυτά γιατί κάποιοι γιατροί απλά δεν γουστάρουν να τον δεχτούν! Αν αυτό δεν είναι δολοφονία τότε τί ακριβώς είναι;
Αυτά ήθελα να πω μήπως και βρω κάποιο βήμα και ακουστεί επιτέλους το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε οι πολίτες καθημερινά με το σύστημα υγείας. Ευχαριστώ για το χρόνο σας και ελπίζω να το δημοσιεύσετε. Συγχωρέστε μου τυχόν λάθη."

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ