ΣΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ TONO...

Η ώρα είναι δέκα παρά είκοσι πέντε.

Κάθομαι στον καναπέ μου κοιτάζοντας το ταβάνι.

Ακίνητος και απαθής. Θυμάμαι δεν ήμουν ποτέ έτσι. Σκέφτομαι τα παλιά. Τα παιδικά μου χρόνια. Αναλογίζομαι τα παιδιά. Τα παιδιά και την παιδεία... Την παιδεία.

Ξανακοίταγα το ρολόι μου...

Πόσο μοιάζουν μεταξύ τους...Και τα δύο κολλημένα στο παρά! Παρά είκοσι για το πρώτο. Παραπαιδεία για το δεύτερο.

Γιατί μου προσφέρουν το παρά άραγε;

Δεν μου ανοίγουν το μυαλό. Δεν μου μαθαίνουν να σκέφτομαι. Δεν μου δίνουν φτερά να πετάξω.Παρ'όλα αυτά με μεταμορφώνουν σε πουλί πολύχρωμο. Σε φοβισμένο παπαγάλο. Μαθαίνω απ' έξω ότι μου λένε,δέσμιος σε ένα κλουβί που μου το στενεύουν καθημερινά όλο και πιο πολύ. Το επόμενο λεπτό φυσικά και ξεχνάω τι μου είπαν και καθρέφτισα εγώ με τη σειρά μου. Παρά τέταρτο πλέον το ρολόι...

Θέλουν να τους φωνάζω αφεντικά,όχι γιατί είναι κάτι,αλλά γιατί θέλουν να είμαι δούλος τους εγώ. Να μου δίνουν λίγο ψωμί και να λέω ευχαριστώ. Γιατί δεν μου δίνουν και μένα κάτι καλύτερο;γιατί δεν με φροντίζουν λίγο; Είμαι η παρέα και ο καθρέφτης τους άλλωστε, δεν το βλέπουν; Παρά δέκα...

Μπορούν να κάνουν τόσα για μένα αλλά, ουχί, δεν το κάνουν. Δεν δίνουν χρήματα για τη φροντίδα μου. Δεν με μαθαίνουν να πετάω. Δεν μου παίρνουν ένα καλύτερο κλουβί. Ενώ μπορούν... Είναι δυνατόν να με αφήνουν έτσι; Παρά πέντε, κοντεύει....

Θα ήταν πολύ καλύτερα, πρέπει να το δουν. Άλλωστε δεν ζητάω πολλά, μόνο αυτά που αξίζω και που θα ήθελαν να δουν και στα παιδιά τους να συμβαίνουν. Πολιτισμό, σκέψη, ελευθερία, ισονομία, μέλλον χωρίς κλουβιά και σίδερα....

Ουφ, η ώρα πέρασε και ο φίλος μου ο κούκος μου είπε γεια! Είναι ακριβώς 10!

Εγώ όμως δεν ήξερα τι να του πω. Θα του απαντήσω μόνο όταν μου μάθουν να σκέφτομαι και να απαντάω, όταν η παιδεία θα ακολουθήσει το ρολόι και σε αυτά τα χτυπήματα, βήματα, τα θετικά, αυτά της καινούργιας ώρας, όχι της παρά!