Ο Ρομπέν των Δασών και ο Κολοκοτρώνης

Τους βλέπω να γελούν ανάμεσα στους ηγέτες της Ευρώπης. Μικροί και ανήμποροι. Φτωχοί συγγενείς με πήλινα πόδια, στις αυλές των πραγματικών δημιουργών ενός κόσμου σύγχρονων αξιών. Οι ταγοί των Ελλήνων... Ελεημοσύνη με σμόκιν, πόλεμος χειραψίας, μάσκες που κρύβουν με τέχνη την απόγνωση της δημιουργικής αποτυχίας και το σαρδόνιο χαμόγελο της ληστείας, με το όπλο στην τσέπη να αχνίζει... Μας έριξαν στην κρίση που επινόησαν και εισήγαγαν με τους γύπες που συνηθίζουν να εμφανίζονται στις πολυθρόνες των 8.
Η παρακμή του ανθρώπου. Κλέβεις και μισθώνεις συνεργούς στο έγκλημα, μα πριν αποσύρεις το περίστροφό σου από την ενεργό δράση, γονατίζεις και μετανοείς. Μπροστά ή πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας που σου προσέφεραν όσοι γοήτευσες, όσοι παραμύθιασες, όσοι παρέκαμψαν την έννοια "αξιοκρατία" με τη δύναμη των βρώμικων υποσχέσεών σου.
Υπάρχουν λέξεις που σταματούν στο κεφάλι σου. Θέλεις να ακούσεις μία δύσκολη; Υστεροφημία. Σοφία προγόνων... Ως τι θα σε θυμούνται οι επόμενοι; Ως ιστορικό σκουπίδι; Ως σκουπίδι απλώς; Πριν φύγεις μην ξεχάσεις το πορτοφόλι. Τα αργύρια κουδουνίζουν πάνω από τις στάχτες του μέλλοντός μας...

Θα σου πω κάτι. Και άφησε το σε μια γωνιά του μυαλού σου. Δυο κλέφτες έμειναν στην ιστορία ως συμπαθείς. Ο Ρομπέν των Δασών και ο Κολοκοτρώνης...