Το λυχνάρι των Εξόριστων

Η βουή του Βαρδάρη αγκάλιασε τις αισθήσεις μου
σε κείνο το δειλινό…
Τσιμεντένιο φέουδο που πλέει στο ατσάλινο ποτάμι.
Κοίτες πλακόστρωτες, άτακτες,
στο γκρι της φυλακισμένης ανθρωπιάς…
Γιοί των θεών του Ολύμπου,
εξόριστοι στις βρώμικες γωνιές του Αιγαίου…
Κι όμως, ζωή ανώτερη,
του δρόμου της ρουτίνας ανίκητη πολέμια
και ευχών λυχνάρι.
Αλλαδίνε του βορρά,
μαστίγωσε τους ίππους που κοινώνησαν τη λήθη
στα χείλη των αρχόντων…
Νύμφη του Αλέξανδρου,
πιάσε στα νύχια σου τα παραμύθια αυτού του τόπου
και σφράγισε τα με κερί χρυσό,
σαν τον πανώριο ήλιο της Βεργίνας σου.
Αλαφιασμένη στο γαϊτανάκι των προγόνων σου,
φίλα το στόμα των ανθρώπων σου
και μείνε ξάγρυπνη στα καταγώγια που γιομίζουν
από κλέφτες ταυτοτήτων.
Άκου το τραγούδι του Βαρδάρη…
Κυλάει στις φλέβες της αιώνιας θάλασσας
που βάφει το σκαρί σου…
Αίμα ζεστό και μεθυσμένο
Λούζει τα στεφάνια της Μακεδονίας…