Ιστορίες από τα παλιά...
Η ώρα είναι δέκα λεπτά μετά τις δώδεκα το βράδυ. Ξημερώνει Δευτέρα. Γυρνάω κατάκοπος από έξω. Είναι λίγα τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στους δρόμους. Όλοι έχουν γυρίσει σπίτια τους μετά από την Κυριακάτική τους βόλτα. Καθώς πλησιάζω στο σπίτι βλέπω τον περιπτερά της γειτονιάς να ετοιμάζεται να κλείσει... Τρέχω να προλάβω να πάρω κάτι για να πιω Τον γνωρίζω καλά, σχεδόν 4 χρόνια. Δεν αργεί να μου πιάσει τη συζήτηση. Κούραση αυτή η δουλειά, μου λέει, εγώ τον "πειράζω".
Κάποια στιγμή η κουβέντα πήγε πίσω...πολύ πίσω. Στα χρόνια που ήταν ακόμα παιδί και έμενε ακόμα Αθήνα. Στα χρόνια της Χούντας. Τα λόγια του μου θύμισαν πάρα πολλά από τις ιστορίες που μου έχουν πει ο πατέρας μου και ο παππούς μου...Ιστορίες με φόβο, άλλοτε αστείες και άλλοτε ιστορίες που ήταν αλληγορικές, σα να ήθελαν μέσα από αυτές να μου περάσουν ένα μήνυμα για την ζωή!
Με αυτή τη σκέψη ξύπνησα σήμερα. Τα λόγια του πατέρα μου και του παππού μου. Τις ιστορίες τους, αυτά που πέρασαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Μου φαίνονται γνωστά ακόμα και τώρα αλλά σε άλλη κλίμακα και σε άλλη εποχή!
Πολλές οι ιστορίες και τα μηνύματα...Μα πως μπορούσαν άνθρωποι σαν τον πατέρα μου και τον παππού μου να συνδυάζουν τις ιστορίες με μηνύματα για τη ζωή, παρομοιώσεις, όλα μαζί δεμένα καλά. Μου θύμιζαν φιλόσοφους...ποιητές...Ακόμα και αν ήταν αγράμματοι. Γιατί κανένας τους δεν τελείωσε το δημοτικό...Άλλες εποχές άλλες προτεραιότητες.
Ποτέ δε θα ξεχάσω ένα βράδυ με τον παππού μου. Βλέπαμε αγώνες στίβου. Τρελαινόταν να βλέπει στίβο. Κάποια στιγμή με κοιτάει και με ρωτάει: "Τι παρατηρείς;"...Ξανακοιτάω την τηλεόραση και του λέω, σίγουρος πια. " Όλοι τρέχουν ανάμεσα στις άσπρες γραμμές..."και συμπληρώνει " Κανένας δεν βγαίνει έξω από αυτές, έχουν ένα στόχο, το τερματισμό. Έτσι θα κάνεις και εσύ στη ζωή σου. Μη βγεις ποτέ από τις άσπρες σου γραμμές, την πορεία σου στη ζωή, μόνο έτσι θα καταφέρεις όσα θες. Αν ποτέ ξεφύγεις και βγεις από το "διάδρομο"...πάει τό'χασες".
Αυτά τα λόγια τα θυμάμαι όποτε νιώθω να βγαίνω από την πορεία μου, όποτε χάνω τα όριά μου! Σοφά λόγια.
Κάποια στιγμή η κουβέντα πήγε πίσω...πολύ πίσω. Στα χρόνια που ήταν ακόμα παιδί και έμενε ακόμα Αθήνα. Στα χρόνια της Χούντας. Τα λόγια του μου θύμισαν πάρα πολλά από τις ιστορίες που μου έχουν πει ο πατέρας μου και ο παππούς μου...Ιστορίες με φόβο, άλλοτε αστείες και άλλοτε ιστορίες που ήταν αλληγορικές, σα να ήθελαν μέσα από αυτές να μου περάσουν ένα μήνυμα για την ζωή!
Με αυτή τη σκέψη ξύπνησα σήμερα. Τα λόγια του πατέρα μου και του παππού μου. Τις ιστορίες τους, αυτά που πέρασαν εκείνα τα δύσκολα χρόνια. Μου φαίνονται γνωστά ακόμα και τώρα αλλά σε άλλη κλίμακα και σε άλλη εποχή!
Πολλές οι ιστορίες και τα μηνύματα...Μα πως μπορούσαν άνθρωποι σαν τον πατέρα μου και τον παππού μου να συνδυάζουν τις ιστορίες με μηνύματα για τη ζωή, παρομοιώσεις, όλα μαζί δεμένα καλά. Μου θύμιζαν φιλόσοφους...ποιητές...Ακόμα και αν ήταν αγράμματοι. Γιατί κανένας τους δεν τελείωσε το δημοτικό...Άλλες εποχές άλλες προτεραιότητες.
Ποτέ δε θα ξεχάσω ένα βράδυ με τον παππού μου. Βλέπαμε αγώνες στίβου. Τρελαινόταν να βλέπει στίβο. Κάποια στιγμή με κοιτάει και με ρωτάει: "Τι παρατηρείς;"...Ξανακοιτάω την τηλεόραση και του λέω, σίγουρος πια. " Όλοι τρέχουν ανάμεσα στις άσπρες γραμμές..."και συμπληρώνει " Κανένας δεν βγαίνει έξω από αυτές, έχουν ένα στόχο, το τερματισμό. Έτσι θα κάνεις και εσύ στη ζωή σου. Μη βγεις ποτέ από τις άσπρες σου γραμμές, την πορεία σου στη ζωή, μόνο έτσι θα καταφέρεις όσα θες. Αν ποτέ ξεφύγεις και βγεις από το "διάδρομο"...πάει τό'χασες".
Αυτά τα λόγια τα θυμάμαι όποτε νιώθω να βγαίνω από την πορεία μου, όποτε χάνω τα όριά μου! Σοφά λόγια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου