ΣΤΟ ΚΑΙΡΟ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ...

Μακάρι να ζούσαμε τότε.Μαζί τους.Να μας έπαιρναν μαζί τους οι λατρευτοί μου ανθίγγανοι.Οι οριτζινάλε....Οι όπου γης,πατρίς!Να μας έπαιρναν σε μέρη μακρινά. Να βλέπαμε εικόνες,χρώματα,στιγμές και συναισθήματα που δεν νιώσαμε ποτέ.


Να με πήγαιναν κάπου μακριά από δω. Να ξεφύγω από όλα αυτά. Δεν ξέρω,νιώθω μπερδεμένος...Πήγα να πάρω ταινία από βίντεο κλαμπ της γειτονιάς,κατάστημα γνωστής αλυσίδας,και ήταν μέσα δυο 8 χρονα μωρά. Φυσικά δεν ψάχνανε ταινία. Παίζαν στο playstation παιχνίδι!Χάθηκα...Ξαφνιάστηκα...8 χρονα,Θεέ μου,και ήταν κλεισμένα σε ένα βιντεοκλάμπ,παίζοντας και βρίζοντας μια τηλεόραση.

Τα πάρκα και τα σχολεία,τα όποια πάρκα και σχολεία άδεια,είναι δυνατόν;

Που είναι οι φωνές των παιδιών κάθε απόγευμα να παίζουν μπάλα;

Που είναι τα κοριτσάκια να παίζουν κουτσό;

Τα καταφέραμε,τα φιμώσαμε και αυτά.....

Τα κλείσαμε σε ένα σπίτι,τους δώσαμε μια τηλεόραση,ένα παιχνίδι και τα αφήσαμε.

Απόλυτα λογικό,όταν μεγαλώσει να θελήσει να κάνει πράγματα που δεν έκανε μικρός. Να παλιπαιδίσει ρε αδερφέ!

Για αυτό σου λέω,θέλω να φύγω από δω. Από ένα κόσμο που έχει παρατήσει τα μικρά και χτυπάει τους γέρους.

Από ένα κόσμο που πήγε-μάλλον-στο φεγγάρι και στέλνει δορυφόρους γύρω από τη γη,ενώ αγνοεί πλήρως τι γίνεται στην επιφάνεια της...

Θα πάω και γω λοιπόν μαζί τους,να ακούω μουσική,να πίνω,να χορεύω και να τραγουδάω όλη μέρα...

Τοm Sawyer