Ημέρα περηφάνιας ή ήμερα ντροπής;

Ποια κοπέλα θα φορέσει την πιο κοντή φούστα και ποιος μαθητής θα σηκώσει την σημαία μας στην παρέλαση; Αυτές είναι οι κύριες ανησυχίες της μαθητιώσας νεολαίας μέχρι και το λύκειο. Αναφέρομαι στο όριο του λυκείου, επίτηδες. Θεωρώ, ότι μέχρι τότε, θα πρέπει το παιδί να έχει ήδη διαμορφώσει τη σχετική άποψη περί των Εθνικών μας εορτών αλλά και να έχει εφοδιαστεί με τις κατάλληλες γνώσεις ώστε να ξέρει τι ακριβώς γιορτάζει.

Βγαίνουν στους δρόμους οι ρεπόρτερ και ρωτούν τη νεολαία αν γνωρίζει τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου. Εκεί ακούς τα πιο απίστευτα πράγματα. Ο ένας στους 2 θα απαντήσει ότι γιορτάζουμε το ΟΧΙ στους Ιταλούς. Για τέτοια ντροπή μιλάμε. Να τους ρωτήσει και κανένας τουρίστας, να γίνουμε ρεζίλι στο εξωτερικό.
Στα μπαλκόνια σήμερα, κυματίζει περήφανα η Ελληνική σημαία. Το πόσο περήφανα δεν ξέρω.
Αυτό που δεν έχω καταλάβει ακόμα είναι το γιατί πρέπει να βγάζουμε τη σημαία στο μπαλκόνι μόνο σε αυτές τις γιορτές. Θα προτιμούσα να κυματίζει μόνιμα.
Να έρχεται ο τουρίστας και να αντικρίζει Ελληνικές σημαίες παντού. Να νιώθει δέος. Να του διαπερνά το κορμί ρίγος. Σκεφτείτε σε τι σημείο έχουμε φτάσει. Αν δεν βγάλουμε τη σημαία έγκαιρα, κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε χαζοί. Επειδή την κρατήσαμε περισσότερο από ότι χρειάζεται. Ποια; Τη σημαία μας.

Στο σχολείο, δίνουν τη σημαία μας στον πιο καλό μαθητή. Δεν έχει σημασία αν αυτός είναι δολοφόνος ή αλλοδαπός. Κριτήριο είναι το 19.5 που έβγαλε κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Αν ο καλός βαθμός σε ένα σχολείο, είναι το μοναδικό κριτήριο ώστε να σηκώσει κάποιος τη σημαία μας, φανταστείτε σε τι σημείο έχουμε φτάσει. Παιδιά που κλαίγοντας ζητάνε να σηκώσουν τη σημαία μας, εισπράττουν αρνητική απάντηση. Δεν έχουν καλό βαθμό. Προφανώς, αυτός που αρίστευσε είναι πιο Έλληνας από τους άλλους.
Η σημαία δεν πρέπει να είναι έπαθλο που κερδίζεται μέσα από οποιεσδήποτε διαδικασίες εκπαιδευτικού χαρακτήρα. Η σημαία αποτελεί τιμή και πρέπει να την αξίζεις.Στις παρελάσεις δεν πηγαίνω ποτέ. Απλούστατα επειδή έχουν μετατραπεί σε πανηγυράκι. Πήγα μια φορά, είδα τι γίνεται και συνειδητά πλέον δεν πηγαίνω. Προτιμώ να σηκωθώ το πρωί και να τη δω από την τηλεόραση. Με κλειστό τον ήχο για να μην ακούω τις μαλακίες του εκφωνητή. Δεν με ενδιαφέρει αν παρακολουθεί την παρέλαση ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός. Θα γούσταρα να βλέπω να παρελαύνουν οι άνθρωποι που πήραν μέρος στον πόλεμο. Όλους αυτούς που έχασαν το πόδι, το χέρι ή απέκτησαν ουλές από σφαίρες και σκάγια. Να τους δώσουμε ένα τεράστιο χειροκρότημα. Να τους πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ. Όλους. Όχι επιλεκτικά.

Σήμερα οι σκέψεις μου είναι διάσπαρτες. Όπως ακριβώς και οι πολιτικοί μας που είναι διάσπαρτοι δεξιά και αριστερά για να παρακολουθήσουν παρελάσεις. Όχι επειδή το θέλουν. Έτσι, για το θεαθήναι. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι σήμερα δεν νιώθω περισσότερο Έλληνας από ότι χθες. Προσωπικά, τιμώ αυτούς που με τίμησαν και ας μην με ήξεραν. Και ας μην είχα καν γεννηθεί. Προσπαθώ να σκεφτώ αν ο Κολοκοτρώνης θα ήταν περήφανος με όλα αυτά, αν μας έβλεπε. Αλλά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος.