Αλκοολούχα βράδια

Σηκώνω το κεφάλι μου. Μία από τις λίγες φορές που το κάνει η γενιά μου. Οι "παλιοσειρές"... Έχω ανοιχτό το κουτί στις ειδήσεις των 8. Στα απόβλητα που γεννήθηκαν για να κατευθύνουν, να κάνουν εμπόριο συνειδήσεων, να σου γυρνούν το κεφάλι στον πολύχρωμο κόσμο τους και να σου κλείνουν το στόμα με τα χλομά τους χέρια. Μιλούν για χρήματα. Για υπουργεία και υπουργούς οικονομικών. Γι' αυτούς που διορίστηκαν να αναδείξουν το μέλλον μας, να μας πιάσουν από το χέρι και να μας οδηγήσουν στα φώτα, στη δύναμη, στο χαμόγελο με τη γροθιά στον αέρα. Και εκείνοι μας πιάνουν από τα μαλλιά και μας βυθίζουν το κεφάλι σε λεκάνες με μολυσμένο νερό. Με λάσπη από ευνουχισμένες αντιλήψεις. Με κομμάτια από παραμύθια, στο πάτωμα του σπιτιού, του παππού και της γιαγιάς που είχαν την ευκαιρία να πολεμήσουν. Να παλέψουν για ένα καλύτερο αύριο. Με το αλκοόλ που θα σε βοηθήσει να ξεχάσεις. Η γενιά μας είναι εκεί έξω, στα αλκοολούχα της βράδια, για να σβήσει τις αναμνήσεις... Για να ζήσει την κάθε της μέρα σαν την τελευταία της, πριν ανοίξει τα μάτια στον εφιάλτη του κρύου ιδρώτα, της καταραμένης ανεργίας.
Οι φωνές σβήνουν στο μυαλό μου. Τα μάτια μου σκοτεινιάζουν. Η μουσική λιώνει, ξεθωριάζει, πέφτει στο κενό... Το συρματόπλεγμά τους μας άφησε απ' έξω...