ΔΕΙΠΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ...

Προσπάθησαν και τα κατάφεραν. Δεν προσπαθήσαμε και την πατήσαμε.

Χανόμαστε στο πέλαγος του εαυτού μας. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε με αποτέλεσμα να επιτρέπουμε δηλητήρια να εισχωρούν στο βαθύτερο μέρος της σκέψης μας.

Ο μιθριδατισμός στον οποίο υποβαλλόμαστε καθημερινά μάλλον απέτυχε. Μας έφθειρε και μας έκανε ζόμπι. Μας άφησε κουσούρια και όχι αθανασία...

Το δηλητήριο κυλάει στο αίμα μας και εξαπολύεται σαν οχετός προς όλους τους άλλους...

Το πρόβλημα ξεκινάει όμως από τις θεμελιώδης γνώσεις μας...

Γιατί να πηγαίνει το ποιηματάκι έτσι:εγώ,εσύ,αυτός και όχι έτσι:αυτός,εσύ,εγώ;

Ο άγνωστος είναι πολύ πιο προσιτός,πολύ πιο ενδιαφέρον,πολύ πιο χρήσιμος στη ψυχική μας υγεία.

Αυτός ο εγωισμός,όμως,είναι που θα μας φάει...Αυτός ο εξαποδός....

Ο υπερεγωισμός που γίνεται βλακεία και η θυσία που γίνεται γελοία πράξη...

Ακόμα και αν είσαι μόνος,σκέφτεσαι τους παλιούς και τις αναμνήσεις,θα πάντα ένας ξένος εκεί. Να σου δώσει πολλά,όσα ποτέ σου δεν ζήτησες και ένιωσες...

Αυτός ο μυστηριώδες ξένος που με μια κουβέντα και ένα χτύπημα στη πλάτη σου αλλάζει τη μέρα...

Άλλαξε τη στάση σου απέναντι του.

Άφησε αυτή τη καχυποψία και τη γενικότερη ξενοφοβία στην άκρη και όλα τα καλά θα έρθουν...

Απλά πίστεψε στον εαυτό σου και στο η ισχύς εν τη ενώσει...

Ευχαριστώ!