Φιλόσοφοι ως Όρνια

Την καλημέρα μου...
Γράφω αυτές τις αράδες πριν κοιμηθώ και νιώθω καταδικασμένος. Για άλλη μία φορά. Όταν χτυπήσουν οι καμπάνες τις Ανάληψης, θα φορτώσω το φοιτητικό μου κορμί σε ένα ταξί και θα ψελλίσω τις συντεταγμένες της Σχολής μου στον οδηγό. Ταξί ο καπιτάλας... Πως να επιλέξω το λεωφορείο; Δεν είναι ποτέ στην ώρα του, η συγκοινωνία είναι κάθε άλλο παρά συχνή, μυρίζει απαίσια, δεν κλιματίζεται, είναι γεμάτο ναρκομανείς που σου ζητούν εισιτήριο, το οποίο μεταπωλούν για τη δόση τους, και αν το παρατηρήσεις από μακριά, οι λέξεις σου συνθέτουν παραγγελία σε ψαροταβέρνα. "Σαρδέλες στο 31"...
Δεν μου έμειναν πολλά. Εφτά. Για να ανακηρυχθώ και επίσημα άνεργος. Απέτυχα στη ζωή μου. Και το φταίξιμο ανήκει ολοκληρωτικά στους γονείς μου. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα... Τους το είπα ένα πρωί. Ένα θυμωμένο πρωί. "Πως είναι δυνατόν να μην ξέρετε τον βουλευτή; Τι θα κάνω εδώ δίχως ρουσφέτι;"
Αφήσατε τη δημοκρατία στην αγκαλιά του Πλάτωνα, πιαστήκατε από τα χέρια σε έναν χορό διαπλοκής και μας βαφτίσατε πολίτες μιας φρέσκιας αναξιοκρατίας.
Ευχαριστώ.