Συγχωροχάρτι...

Χθες βράδυ της άλλαξα γλάστρα... Και πέταξε κάτι μπουμπούκια η "μικρή". Απίστευτη. Υπέροχα χρώματα. Είναι ανθεκτική η αλήτισσα...
Περάσαμε δύσκολες στιγμές. Ένα πρωί την είδα ξαπλωμένη στο μπαλκόνι. Τραυματισμένη. Έτρεξα να την σηκώσω. Καταραμένος αέρας. Την σήκωσα, την φρόντισα, το χώμα της κάλυψε και πάλι τις ρίζες της...

Φέτος η "γλάστρα" μας παρέμεινε η ίδια. Ναι, εκείνη η βρώμικη, με τις κομματιασμένες γωνίες, που χάραξε ο Στυλιανίδης. Κάποιοι τυχεροί, βρέθηκαν θαμμένοι σε ζαρντινιέρες. Απλά, η μεταφύτευση έγινε ίσως λίγο ανορθόδοξα. Και πέταξαν κάτι μολότοφ οι μαλάκες που ανέλαβαν να μας εκπροσωπήσουν... Γροθιές και μπουνιές σε γυαλιά. "Ταύροι σε υαλοπωλείο; Μπα... Αγελάδες, πριν τη σφαγή. Η τελευταία κλωτσιά, αυτή που βγαίνει ως αντίδραση πριν καταλάβεις πως πέθανες νοητικά. Η τελευταία γροθιά σε γυαλί. Αυτή που ξέρεις πως θα κόψει τις φλέβες που συνδέουν εσένα και το δίκιο σου." Υπέροχα χρώματα; Το γκρι του καπνογόνου και το κόκκινο που καλύπτει τα μάτια σου... Και είναι ανθεκτικοί αυτοί οι "δρομείς της βλακείας". Αυτοί και το υλικό της κουκούλας τους. Ποιος έτρεξε να μας σηκώσει όταν πέσαμε; Βάλαν το πόδι τους στο λαιμό μας για να μην κοιτάμε ψηλά. Ποιος μας φρόντισε; Μας γέμισαν κολοβά κομματόσκυλα, για να μην δείχνουν τις διαθέσεις τους με την κίνηση της ουράς τους. Για τη διάθεση μιας μύησης στη βρωμιά των αυλικών. Αυτών που κρέμασαν τα κεφάλια τους από τις φούστες των πολιτικών. Καταραμένοι ανάξιοι. Μας βυθίσατε στον κόσμο της αναξιοκρατίας.
Ένα πρωί ξυπνήσαμε νεκροί. Με ένα χαρτί στο χέρι. Το πτυχίο, συγχωροχάρτι σου, για τους γονείς σου που ίδρωσαν ελπίζοντας στο μέλλον σου...